top

Η Πρωϊνή - 22 Ιανουαρίου 1996

Οποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες....

Κύριε Διευθυντά,

Στις τόσες δύσκολες καταστάσεις που η Εκκλησία της Αμερικής έχει περάσει στο παρελθόν, ήταν έντονος ο κοινωνικός προβληματισμός, η αγωνία, αλλά και η συμμετοχή του απλού ομογενή στις εξελίξεις. Αυτή η συνείδηση και τα ερωτηματικά για το πού βαδίζει η Εκκλησία σήμερα, εκφράζεται με ένα απλό ερώτημα, που μάς βασανίζει με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Κι αυτό το ερώτημα αφορά τον προκαθήμενο της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, που αν τον δεχθούμε ως "πατριάρχη του Γένους", οι παρεμβάσεις του στις εξελίξεις της Εκκλησίας στη χώρα μας έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα.

Πώς είναι δυνατόν, ρωτά ο μέσος Ελληνοαμερικανός πολίτης, το μέλλον της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας σε τούτον εδώ τον τόπο, να καθορίζεται από τους εκ πρώτης όψεως σεβαστούς κληρικούς του Φαναρίου, με τα ανεδαφικά και εκτός εποχής φιρμάνια τους και με τις αμφισβητήσιμες ως προς την ειλικρίνεια τους πατριαρχικές ντιρεκτίβες; Πώς είναι δυνατόν, ρωτούν οι Ελληνορθόδοξοι της Αμερικής, να διαστρεβλώνεται σε τέτοιο βαθμό η πραγματικότητα, με υστερόβουλα δημοσιεύματα, που εντάσσονται σε ένα μεθοδικό, αλλά και φανερό σχέδιο άλωσης της Ομογένειας;

Οποιος σπέρνει ανέμους, λένε, θερίζει θύελλες και ο θυμόσοφος ομογενής γίνεται κάθε τόσο μάρτυρας ανίερων επιθέσεων, από συκοφάντες-φερέφωνα που πλαισιώνουν -και από τις δύο πλευρές του ωκεανού- τον υπερφίαλο και εξωπραγματικό δεσπότη της Ισταμπούλ. Με φανερή έπαρση, προσπαθεί να εξαπατήσει ένα λαό διψασμένο για πνευματική καθοδήγηση και κοινωνική θαλπωρή. Να ανταλλάξει τα οράματά του με την απόπειρα εγκαθίδρυσης ενός οπισθοδρομικού εκκλησιαστικού δεσποτάτου, όπου ο ηγεμoνισμός, η αυταρχικότητα και η αχαλίνωτη δίψα για εξουσία, αίγλη, αναγνώριση και παραδοχή, επιβεβαιώνουν θριαμβικά τις αμφιβολίες, που πολλοί άρχισαν ήδη να σχηματίζουν για τον πρώην Τούρκο αξιωματικό, που αργότερα μαθήτευσε και στο "αλάθητο" των Λατίνων.

Σαν να μην έφταναν οι τόσες προσπάθειες σπίλωσης του Αρχιεπισκόπου Ιακώβου, ενός ανθρώπου που στο κάτω-κάτω έχει να επιδείξει έργο δεκαετιών, έρχεται τώρα και η υστερόβουλη απόπειρα να χτυπηθεί θανάσιμα -και χωρίς αμφιβολία τελεσίδικα- μια τίμια προσπάθεια εκσυγχρονισμού του καταστατικού της εδώ Εκκλησίας, ώστε να διασφαλισθεί ότι τόσο εμείς, όσο -κυρίως- τα παιδιά μας, θα'χουμε κάποιο λόγο στις εξελίξεις και το μέλλον της κοινότητάς μας.

Η διαπίστωση ότι ορισμένα άρθρα του καταστατικού χρειάζονται εκσυγχρονισμό, χρονολογείται από πολλών ετών. Το παραδέχτηκε κι ο ίδιος ο κ. Βαρθολομαίος, στην πρόσφατη συνέντευξη που μεταδόθηκε από την Ελληνική Τηλεόραση: Το "ομολογούμε και εμείς από εδώ" είπε, αφού πρώτα κατάγγειλε τον Αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο, ότι επιχειρεί την "βιαία ανεξαρτητοποίηση της Αρχιεπισκοπής (Αμερικής) από το Οικουμενικό Πατριαρχείο".

Μιλώντας σε έναν κατώτερο κληρικό, ο πρωθιερέας της Ορθοδοξίας έριξε λάσπη και σπίλωσε το όνομα του 'Πρώτου ομογενή", ενός από τους πιο διακεκριμένους ιεράρχες της Εκκλησίας, με 60 και πλέον χρόνια διακονίας. Τον χαρακτήρισε κινηματία, αχάριστο και ουσιαστικά προδότη απέναντι στο Φανάρι.

Δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στην κατάπτυστη επιστολή, που τού έστειλε πριν λίγες μέρες. Μια επιστολή γεμάτη από βρισιές, κατάρες, απειλές, αλλά και... φιλοφρονήσεις. Στην "πατριαρχικού ύφους σεπτή" αυτή επιστολή, που φέρει φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του Πατριάρχη, ο κ. Βαρθολομαίος χαρακτηρίζει τον επί 36 χρόνια Αρχιεπίσκοπο Αμερικής μητροκτόνο, που προσπαθεί να απογυμνώσει το Πατριαρχείο από τα προνόμια και δικαιώματά του επί της "επαρχίας" Αμερικής, και αφού τα λέει ότι δεν σέβεται τον εαυτό του και την υπογραφή του, τελειώνει με μια ξεκάθαρη ουσιαστικά απειλή, πως αν δεν ανανήψει θα τον ξηλώσει...

Και ο Αρχιεπίσκοπος, υπάκουσε -όπως πάντα- στα πατριαρχικά κελεύσματα και ζήτησε να μπει τελεία και παύλα στα οράματα των χριστιανών... Στα 85 χρόνια του, δεν μπορεί να γίνει επαναστάτης...

Κι όλα αυτά, γιατί μια επιτροπή σοβαρών ανθρώπων, μετά από πολλών μηνών διαυγείς διαβουλεύσεις. πήρε κόλλα και χαρτί και σύνταξε μια πρόταση, ένα σχέδιο για αλλαγές στο καταστατικό της Αρχιεπισκοπής μας, με γνώμονα το αίσθημα του ελληνορθόδοξου της Αμερικής. Αποκλειστικός σκοπός, να μπούμε στον 21ο αιώνα χωρίς μπαγκάζια από τον σκοταδισμό του κάθε απολυταρχικού "αυθέντη", που πίσω από το "πίστευε και μη ερεύνα" μιας άλλης εποχής, κρύβει τις άνομες βλέψεις του.

Ηρθε όμως η ώρα, που οι μάσκες άρχισαν να πέφτουν, και τα κουρασμένα πρόσωπα των ανθρώπων γύρω μας έχουν αγριέψει. Το ερώτημά τους. θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το γνωστό: "μα σε ποιό Θεό πιστεύουν;" Το βλέμμα τους ψάχνει για κάποια ελπίδα, όχι φυσικά εξ ανατολών. όπου φαίνεται πως όλα έχουν αλωθεί, αλλά εκ των ένδω, επιδεικνύοντας ωριμότητα και -γιατί όχι- αυτάρκεια. Επί γενιές η Ομογένεια αντιστέκεται στην αλλοτρίωση των νημάτων που συνδέουν την ψυχή της με το Γένος. Τα νάματα όμως αυτά, όλο και εξασθενούν. Είναι πολύ εύκολο να αφεθούν απογοητευμένοι και η διελκυστίνδα να γείρει προς την πλήρη αφομοίωση με τη χώρα στην οποία ζουν και μεγαλώνουν τα παιδιά τους.

Παραμένει σίγουρο ότι ο Ελληνοαμερικανός θα στηρίξει κάθε διαυγή ενέργεια, που θα σημαίνει μια απ' ευθείας συνέχεια και σχέση με τις ρίζες των γονιών του. Είναι βέβαιο ότι περιμένει από τους επίδοξους εκκλησιαστικούς ηγέτες του, όχι μόνο να βρούνε κοινές και δημοκρατικές μεθόδους επικοινωνίας και δράσης, αλλά και μέσα από την εδώ κοινωνία του να βγουν οι διαδικασίες μετεξέλιξης. Κι ας καταριούνται οι πραιτωριανοί, ας σκίζονν τα ιμάτιά τους οι υποκριτές, κι ας επικαλούν την οργή του άρχοντα οι στρατευμένοι αυλικοί. Ο Ελληνοαμερικανός γνωρίζει πολύ καλά ότι η λαϊκή θέληση είναι η κυρίαρχη και κινητήρια δύναμη της δημοκρατίας, που πρέπει να καθορίζει τις εξελίξεις της κοινωνίας του, όχι μόνο, στην πολιτική έκφρασή τις, αλλά και στην εκκλησιαστική.

Ας συσκεφθούν κι ας λειτουργήσουν, λοιπόν, οι συνειδήσεις -και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού- χωρίς συμπλέγματα κι ας αναλάβει η Ομογένεια την ευθύνη για την μετα-ιακωβική πορεία, εδώ και τώρα, πριν η ανασύνταξη των ξενοκίνητων τρωκτικών -μετά τις πρώτες μέρες κροκοδείλιας "ποιμαντικής και εκκλησιολογικής" συμπεριφοράς- τους επιτρέψει να κινούν αναίσχυντα τα νήματα του νέου εκκλησιαστικού "ηγέτη" μας, από τα βάθη της Ασίας.

Με εκτίμηση
Νικόλαος Γιαννούλης
Bυffalo, N.Y.

[ Η Πρωϊνή - 22 Ιανουαρίου 1996 ]