Πρωϊνή - 31 Ιανουαρίου 1998

Του π. Ιωάννη Χρυσαυγή,

Αναπ. Κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής Βοστώνης

Σαν νεώτερος κληρικός στέκω με δέος μπροστά στη δήλωση του Γέροντος Αρχιεπισκόπου πρ. Αμερικής, κ. Ιακώβου: “Στα μακρά έτη της διακονίας μου...ουδένα υπετίμησα ή αδίκησα”.

Παραμένει δηλαδή υπεύθυνος ο κάθε -ο οποιοσδήποτε- άλλος. Μια εξομολόγηση, που φαίνεται να ήταν και “οικογενειακή αρχή”.

Με τη σιωπηλή αυτή παράδοση μεγάλωσαν τα παιδιά του στη Θεολογική Σχολή, αντηχώντας: “ουδένα υπετίμησα ή αδίκησα”. Ο έστι μεθερμηνευόμενο: “δεν φταίω εγώ, φταίει ο αδελφός μου”.

Κι έτσι ράγισε μια “αρτιμελής” εικόνα. Είναι ταπείνωση και προσβολή γι' αυτόν τον πειθαρχικό πατέρα -και σε κανένα δεν αξίζει- να μη γνωρίζει το ρήγμα στον οίκο του. Στην περίπτωση της Θεολογικής Σχολής πώς μπόρεσε η σιωπή να αντέξει τόσα χρόνια το μίσος ενός τέκνου για το άλλο, τη στιγμή που τα ίδια τα accrediting authorities (οι κρατικές αρχές που αναγνωρίζουν την Σχολή) είναι προ πολλού γνώστες της όλης καταστάσεως.

Προ τριετίας με δέχθηκε στο γραφείο του ο Σεβ. πρ. Αρχιεπίσκοπος κ. Ιάκωβος, ο οποίος με κάλεσε από την Αυστραλία, και επαίνεσε την σιωπή μου. Φθάνοντας όμως στη Βοστώνη, μου παρουσιάσθηκε μια άλλη πραγματικότητα. Πρέπει να είναι αφάνταστος ο πόνος του πρώην Αρχιεπισκόπου Αμερικής βλέποντας να παραδίδεται -έντονα, όχι όμως “έξαφνα” - εξαντλημένη πλέον η Σχολή στα χέρια νεώτερου Αρχιερέως, και να μετατρέπεται η σιωπή της σε εξομολόγηση οδύνης που σημαίνει εμπιστοσύνη και τελικά σε διάλογο που σημαίνει καταλλαγή.

Οσο για την “σιωπηρή πλειοψηφία”, αυτή πρώτη υποδέχθηκε το νέο της Ποιμενάρχη “φωνή μεγάλη”. Ήταν μια πρώτη υποσυνείδητη κραυγή, ένα πρώτο ξέσπασμα εμπιστοσύνης. Ούτε η πλειοψηφία τον ντράπηκε, ούτε αυτός τους τρόμαξε. Ο νέος Αρχιεπίσκοπος κληρονόμησε το Ωμόφορο, δέχθηκε το ίδιο Δισκοπότηρο, που κυοφορεί τον Χριστό.
Αυτό άλλωστε είναι Εκκλησία.

[ ALITHEIA-ΑΛΗΘΕΙΑ | www.alitheia.org/GV-HC.HTM  -  31 Ιανουαρίου 1998 ]