top

The Christian Activist
Τόμ. 12 - Άνοιξη/Καλοκαίρι 1998

Κύριο Αρθρο

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΙΣ ΒΑΣΕΙΣ

(Ο πόλεμος εναντίον της Ελληνορθόδοξης Ιεραρχίας)

Του Φρανκ Σέηφερ

Υπάρχουν μερικά πρόσφατα θέματα που συγκλονίζουν ορισμένα μέλη της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας στην Αμερική. Η θέση μιας μικρής αλλά θορυβώδους μειονότητας επάνω στα θέματα αυτά, δημιουργεί πονοκέφαλο, αμφιβολία και σύγχυση μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία γενικώτερα.

Ο διορισμός του Αρχιεπισκόπου ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ, η προσωπικότητά του, και κάποιες από τις πράξεις του έχουν προξενήσει λανθασμένες προστριβές σε μερικούς. Η πρόσφατη απόφαση του Αρχιεπισκόπου να μεταθέσει κάποιους καθηγητές της Θεολογικής Σχολής του Τιμίου Σταυρού στη Βοστώνη, υπήρξε καταλύτης στην εμφάνιση έντονης κριτικής εναντίον του Αρχιεπισκόπου εκ μέρους ορισμένων προσώπων. Τα πρόσωπα αυτά φαίνεται να είναι οι μετατεθέντες καθηγητές και οι υποστηρικτές τους, ως και όλοι οι άλλοι που αντιτίθενται στον Αρχιεπίσκοπο για διαφορετικούς λόγους. Κάποιοι απ' αυτούς έχουν συνεργασθεί στο να προβάλλουν πλάγια και μετωπική ακόμη αντίδραση σε σημείο που να ζητούν την απομάκρυνση του Αρχιεπισκόπου. Οι φωνασκίες τους έχουν ενισχυθεί από τη χρήση του Ιντερνέτ ξεπερνώντας κάθε όριο που αντιστοιχεί στον μικρό αριθμό τους.

Ορισμένοι από τους επικριτές του Αρχιεπισκόπου έχουν σκορπίσει διαδόσεις μέσω μιάς ανώνυμης επιστολής και του Ιντερνέτ για τον Αρχιεπίσκοπο. Σε μερικές περιπτώσεις έχουν χρησιμοποιήσει τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για να διακηρύξουν τις απόψεις τους χωρίς να διστάσουν να φοβερίζουν ότι θ' απευθυνθούν και στα δικαστήρια. Μερικές από τις διαδόσεις που έχουν σκορπίσει οι αντίπαλοί του Αρχιεπισκόπου δεν είναι παρά αισχρά και αναπόδεικτα κουτσομπολιά κατώτατης στάθμης.

Οι επικριτές του Αρχιεπισκόπου έχουν επιδείξει μιά σκανδαλώδη συμπεριφορά. Ρίχνουν τη λάσπη τους όχι μόνον κατά του Αρχιεπισκόπου αλλά και κατά πάντων των Ορθοδόξων χριστιανών κατ' επέκταση. Εμείς που εργαζόμαστε στην Εφημερίδα του “Χριστιανού Ακτιβιστή” νοιώθουμε ότι ήρθε πιά η ώρα να πράξουμε το καθήκον μας και να υποστηρίξουμε τον Αρχιεπίσκοπο ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ. Ας σημειωθεί ότι ο “ Χριστιανός Ακτιβιστής” αντιπροσωπεύει μιά Πανορθόδοξη Οργάνωση που είναι τελείως ανεξάρτητη από την Ελληνορθόδοξη Αρχιεπισκοπή Αμερικής. Επίσης πρέπει να σημειωθεί ότι είχαμε φιλοξενήσει στην Εφημερίδα μας μιά πρόσφατη συνέντευξη με τον Αρχιεπίσκοπο ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ. Οσοι ανήκουμε σ' αυτή την Οργάνωση θεωρούμε τον Αρχιεπίσκοπο φίλο της παραδοσιακής Ορθοδοξίας.

ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ

Τα “θέματα” που εγείρουν οι επικριτές του Αρχιεπισκόπου επικεντρώνονται στο γεγονός ότι ο Αρχιεπίσκοπος ΣΠΥΡΙΔΩΝ στερείται της προσωπικότητος που απαιτείται για να ηγηθεί της Ελληνορθοδόξου Εκκλησίας στην Αμερική. Οι κατηγορίες που διατυπώνονται εναντίον του Αρχιεπισκόπου δεν έχουν καμμιά σχέση ούτε με θεολογία, ούτε με το δόγμα, ούτε με αίρεση. Εχουν όλες να κάνουν με το στύλ, την προσωπικότητα, και τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα ομάδων και ατόμων που υπερασπίζονται τα κεκτημένα τους.

Ο Αρχιεπίσκοπος ζητά επιστροφή στην Ορθόδοξη Παράδοση. Φυσικά, το αίτημα αυτό ενοχλεί τους μη παραδοσιακούς Ορθόδοξους. Ο Αρχιεπίσκοπος ζητά να γίνουν αλλαγές στην Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού ώστε να γίνει η Σχολή πιό παραδοσιακή και να δίνει μεγαλύτερη έμφαση στην Ορθόδοξη πνευματικότητα. Φυσικά, το αίτημα αυτό ενοχλεί τους δυτικοποιημένους Ορθόδοξους που έχουν κυριαρχήσει στη Σχολή. Λένε ότι ο Αρχιεπίσκοπος στερείται προσωπικότητας, ότι είναι πολύ φιλήσυχος. Φυσικά, η πραγματικότητα αυτή ένοχλεί τους Αμερικανοέλληνες που πιστεύουν ότι η ηγεσία πρέπει νά ελίσσεται με διπλωματική δεινότητα και εξυπνάδα.

Πίσω από την κριτική που ασκείται κατά του Αρχιεπισκόπου υποκρύπτεται η αποκήρυξη της Ελληνορθόδοξης Ιεραρχίας στην Κωνσταντινούπολη και προσωπικά του Πατριάρχου ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ. Στην πραγματικότητα η κριτική εναντίον του Πατριάρχου ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ επεκτείνεται σε μία γενικότερη απόρριψη της αυθεντίας του Πατριάρχου σε ό,τι αφορά την Ορθόδοξη Εκκλησία στην Αμερική.

Το μέγεθος της κριτικής κατά του Πατριάρχου ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ αυξήθηκε κατακόρυφα μετά την επίσκεψή του στην Αμερική και συγκεκριμένα στο Πανεπιστήμιο του Τζώρτζτάουν όπου δήλωσε ξεκάθαρα ότι διαφοροποιείται προσωπικά από κάθε μορφή συζήτησης που αφορά την επανένωση με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Φυσικά, ενοχλήθηκαν από τη δήλωση αυτή όλοι όσοι έχουν επενδύσει αποφασιστικά στον λεγόμενο οικουμενικό διάλογο.

Με άλλα λόγια, πολλά και διάφορα φαίνεται ότι συμβαίνουν εδώ. Ενα μεγάλο ποσοστό της φιλονεικίας οφείλεται στην σύγκρουση διαφορετικών προσωπικοτήτων, πίσω όμως άπό αυτά κρύβεται ένα πολύ μεγαλύτερο θέμα: το που κατευθύνεται η Ελληνορθόδοξη Εκκλησία στην Αμερική. Η φιλονεικία γύρω από τον Αρχιεπίσκοπο ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ αντιπροσωπεύει μιά σύγκρουση μεταξύ μιά μικρής μειονότητας εξαμερικανισμένων Ελληνορθοδόξων και των παραδόσεων της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Μερικές από τις κριτικές κατά του Αρχιεπισκόπου ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ είναι ένας έμμεσος τρόπος επίθεσης κατά του Πατριάρχου ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ. Μερικοί από του υποκινητές της φασαρίας ξέρουν πολύ καλά τί κάνουν. Οι υπόλοιποι όμως είναι απλά συνταξιδιώτες τους που παρασύρονται εύκολα επειδή δέν γνωρίζουν την πραγματικότητα.

Εάν τα θέματα της διαφωνίας δεν ήσαν τόσο σοβαρά, θα μπορούσε η όλη υπόθεση να παραμεριστεί σαν μιά τρύπα στό νερό. Εντούτοις αυτό το νερό συμβαίνει να είναι “μιά γωνιά” της Μιάς Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας! Η φιλονεικία προξενείται μόνο από μιά χούφτα ανθρώπων, εντούτοις όμως τα αποτελέσματά της είναι τέτοια που θα μπορούσαν να διαιωνίζονται. Σκεφθείτε πόσοι άνθρωποι σήμερα στρέφονται πρός την Εκκλησία και ποιά θα είναι τ' αποτελέσματα από όλ' αυτά που συμβαίνουν.

Σ' ένα ουδέτερο παρατηρητή, που έχει άγνοια του ιδιαίτερου τεμπεραμέντου της Ελληνικής κοινότητας, τα θέματα που εγείρονται από τους κριτές του Αρχιεπισκόπου θα φαίνονταν μικροπρεπή, μικρονοηματικά και στην κυριολεξία φτηνά. Εν πάσει πριπτώσει, εάν η προσωπικότητα ενός επισκόπου είναι τό κύριο προσόν για την ανάδειξή του σε ηγέτη, τότε πολλοί από τους αγίους πού ηταν φιλήσυχοι, ταπεινοί, παραδοσιακοί, αυστηροί, ολιγόλογοι και εσωστρεφείς, θα καθίσταντο ακατάλληλοι.

Οι περισσότεροι από τους επικριτές του Αρχιεπισκόπου χωρίζονται σε πέντε κατηγορίες:

1. Στούς φίλους του πρώην Αρχιεπισκόπου που φέρουν βαρέως το γεγονός της αντικαταστάσεώς του.

2. Σ' όσους έχουν προσωπικά υποστεί αρνητικές συνέπειες από τις διοικητικές αλλαγές που έγιναν από τον νέο Αρχιεπίσκοπο και οι οποίοι προσπαθούν τώρα να προβούν σε ανάλογα αντίποινα.

3. Σε μιά μικρή χούφτα ελληνοαμερικανών που έχουν ισχυρή αυτοσυνειδησία όσον αφορά στην υλική επιτυχία τους στην Αμερική. Οι έλληνες αυτοί είναι αποφασισμένοι να είναι κοινωνικά αποδεκτοί στην αμερικανική κουλτούρα που τους περιβάλλει. Η μικρή αυτή ομάδα φέρεται ως προσβεβλημένη από τον Αρχιεπίσκοπο διότι, κατ' αυτήν, δεν προβάλλεται σαν μιά επαρκώς χαρισματική προσωπικότητα. (Θα μπορούσε η ομάδα αυτή να χαρακτηρισθεί ως ένα τμήμα της ελληνοαμερικανικής ομογένειας που βλέπει το έργο ενός Αρχιεπισκόπου με βάση την ικανότητά του να ποζάρει σε κάποιο ´Αλμπουμ του Λευκού Οίκου σε κάθε δεδομένη ευκαιρία!)

4. Στούς λίγους εκείνους Ορθόδοξους που έχουν ιδεολογικά υιοθετήσει μιά μοντέρνα γραμμή στην σχέση τους με την Εκκλησία. Η τελευταία αυτή ομάδα συμπεριλαμβάνει μερικούς φιλελεύθερους (μοντερνιστές) ιερείς, μερικούς καθηγητές της Θεολογικής Σχολής, μερικούς οπαδούς του φεμινισμού, μερικούς Ορθόδοξους άλλων δικαιοδοσιών και κάποιους άλλους που προσπαθούν σιωπηρά ν' αλλάξουν την Ορθόδοξη Εκκλησία με “εκμοντερνισμό”.

5. Μερικούς πλούσιους έλληνες που έχουν εξισώσει την κοσμική επιτυχία τους με το δικαίωμα να επηρεάζουν με τη βαρύτητά τους τα θέματα της Εκκλησίας. (Αυτή η ομάδα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η κλίκα του “πλήρωσα για το νέο χωλ της ενορίας και γι' αυτό πρέπει να γίνεται ό,τι λέω”).

Σε μιά επιστολή που κυκλοφόρησε ευρύτατα από αυτούς που αντιτίθενται στον Αρχιεπίσκοπο, ασκείται κριτική εναντίον του διότι τάχα δέν είναι τόσο διακεκριμένος όσο “μερικοί άλλοι σύγχρονοι Αμερικανοί θρησκευτικοί ηγέτες όπως ο Κίγκ και ο Γκράχαμ”. Επίσης κρίνουν τον Αρχιεπίσκοπο στην ίδια επιστολή διότι δεν είναι τάχα ταλαντούχος στις δημόσιες σχέσεις η στην επαφή του με τους ανθρώπους”. Πάνω απ' όλα τον κρίνουν διότι πολυμιλάει για τα μοναδικά προσόντα της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας, εν αντιθέσει προς την προτεσταντική κουλτούρα πού την πλαισιώνει στην Αμερική και τις άλλες θρησκευτικές κοινότητες. Με άλλα λόγια κριτικάρουν τον Αρχιεπίσκοπο διότι δεν έχει επαρκή δυνατότητα να ελίσσεται και να είναι πολιτικά σωστός. Στην επιστολή τους τον καλούν να ηγηθεί της Ελληνορθόδοξης ομογένειας με τρόπο πού “θα τύχει της ανώτατης τιμιτικής αναγνώρισης εκ μέρους της Αμερικανικής κοινωνίας και κυβέρνησης”.

Ξεκάθαρα λοιπόν, η αμαρτία πού έπραξε ο Αρχιεπίσκοπος, είναι το ότι στερείται αρκετά στο προφίλ του από εκσυγχρονισμό και εξαμερικανισμό και κατά συνέπεια δεν αντιπροσωπεύει ένα συγκεκριμένο τύπο ελληνοαμερικανικής αυτοσυνείδησης. ´Ισως αυτοί οι επικριτές του Αρχιεπισκόπου να γίνουν περισσότερο καταληπτοί αν χαρακτηριστούν ως ελληνοαμερικανοί με σύμπλεγμα κατωτερότητας. Η έννοια της ιδιότητας του Αρχιεπισκόπου ως πνευματικού πατρός, αντί κοσμικού ηγέτη που αναμιγνύεται σε δημόσιες σχέσεις προτεσταντικού τύπου, φαίνεται να είναι τελείως ξένη σ' εκείνους που τον κατηγορούν ότι δεν είναι επαρκής όπως ο Μπίλυ Γκράχαμ.

Η έμμεση κριτική που ασκείται είς βάρος του Αρχιεπισκόπου, και του Πατριάρχου ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ που τον διώρισε, σχετίζεται με την ιδέα ότι θά πρέπει με κάποιο τρόπο να είμαστε αμερικανοί στην προσέγγισή μας προς τη θρησκεία μας. Υπάρχει μια ισχυρή αντι-ιεραρχική τάση στην κριτική κατά του Αρχιεπισκόπου μας. Το μήνυμα των επικριτών είναι ότι θα πρέπει να ντρεπώμαστε για την ελληνορθόδοξη κληρονομιά μας και να προσπαθήσουμε να την ξεπεράσουμε και να γίνουμε καθ' όλα εξαμερικανισμένοι, δημοκράτες καί σύγχρονοι.

Ο Αρχιεπίσκοπος είναι αντιπαθής στούς επικριτές του πρωτίστως διότι και με τους λόγους του και με τίς διοικητικές αλλαγές του εκάλεσε την Ελληνορθόδοξη ομογένεια να επιστρέψει στις βασικές Ορθόδοξες παραδόσεις. Αυτό όμως δεν είναι μήνυμα το οποίο θέλουν ν' ακούσουν όσοι είναι Ορθόδοξοι τύπου κοινωνικού κλάμπ. Προτιμούν τις ευκαιρίες φωτογραφήσεώς τους στον Λευκό Οίκο, παρά τις προσκλήσεις σε νηστεία, εξομολόγηση και προσήλωση στις ορθόδοξες παραδόσεις. Θέλουν να προσαρμόζωνται στην κουλτούρα που τους πλαισιώνει και όχι να τους υπενθυμίζεται ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία δια μέσου των αιώνων, και ότι κάθε άλλη αξίωση που προβάλλεται για σχέση με την αλήθεια είναι απατηλή.

Η μικρή δυσαρεστημένη μειονότητα που βγήκε στη δημοσιότητα με τις κριτικές της εις βάρος του Αρχιεπισκόπου έχει επιδείξει τη διάθεση να διασπάση τη δομή της ενότητας της Ελληνορθόδοξης ομογένειας στην επιδίωξη της να ικανοποιήσει τα κατώτερα ενστικτά της. Προθυμοποιήθηκαν νά βγάλουν τα άπλυτά μας στη δημοσιότητα και να προκαλέσουν την γελειοποίηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Στράφηκαν στα κοσμικά μέσα επικοινωνίας και στο Ιντερνέτ μεταφέροντας ψευδομαρτυρίες και φημολογίες εναντίον της Εκκλησίας μας και των Επισκόπων της. Αυτό και μόνο αποτελεί πολύ πιό σοβαρό θέμα από κάθε άλλο συγκεκριμένο θέμα που έχουν δημιουργήσει. Το ερώτημα που φυσικά προβάλλει εδώ είναι, “Γιατί”;

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ

Με τη μεταστροφή μου στην Ορθόδοξη Εκκλησία (έλαβα το άγιο χρίσμα τον Δεκέμβριο του 1990 και έγινα μέλος της ελληνορθόδοξης ενορίας του Ευαγγελισμού στο Νιούμπερυ Πόρτ της Μασσαχουσέττης όπου είμαι και επίτροπος) μου δόθηκε το προνόμιο να μιλάω σε πολλές Ορθόδοξες κοινότητες σ' όλη τη χώρα. Μάλιστα έχω επισκεφθεί πάνω από 150 κοινότητες όλων των Ορθοδόξων δικαιοδοσιών. Η ευκαιρία αυτή μου δόθηκε λόγω της περιέργειας των πολλών πού ήθελαν να πληροφορηθούν γιατί ο γυιός ενός από τους πιό φημισμένους ευαγγελικούς θεολόγους του 20ου αιώνα προσεχώρησε στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

Στα διάφορα ταξίδια μου γνώρισα εκατοντάδες ιερέων, μοναχών, λαϊκών και, φυσικά, τους επισκόπους μας. Επίσης ως εκδότης του “Χριστιανού Ακτιβιστή” έλαβα εκατοντάδες γράμματα κάθε χρόνο από μη ορθόδοξα πρόσωπα που ένδιαφέρθηκαν για την Εκκλησία, από προσήλυτους και από Ορθόδοξους απ' όλο τον κόσμο. (Εβδομήντα πέντε χιλιάδες αναγνώστες είναι πρόξενοι μιάς πληθώρας αλληλογραφίας). Αυτό σημαίνει ότι η προοπτική μου για την Εκκλησία σχηματίζεται με την καθημερινή μου επαφή με πολλούς ανθρώπους που έχουν άμεση σχέση με τη ζωή της Εκκλησίας μας.

Τα καλά νέα είναι ότι υπάρχουν δεκάδες χιλιάδων αφοσιωμένων Ορθοδόξων χριστιανών. Τα μέλη της Εκκλησίας μας αυξάνονται καθημερινώς καθώς νέοι προσήλυτοι προσέρχονατι στην Εκκλησία. Υπάρχουν επίσης πολλοί στις Εκκλησίες μας που επαναφιερώνουν εκ νέου τον εαυτόν τους στην υπηρεσία του Χριστού. Τα άσχημα νέα είναι ότι κατά τα φαινόμενα υπάρχουν και μερικοί χριστιανοί που δεν γνωρίζουν πολλά σχετικά με την Εκκλησία μας και επομένως εύκολα παρασύρονται από ανθρώπους με προσωπική ή ψυχολογική ατζέντα.

Για τους πολλούς προσήλυτους πού προσέρχονται στην Ορθόδοξη Εκκλησία ένα από τα πιό ελκυστικά στοιχεία της Ορθοδοξίας μας είναι το ότι έχουμε ιεραρχική παράδοση που προέρχεται από τον ίδιο τον Χριστό μέσω μιάς αυθεντικής και αδιάσπαστης αποστολικής διαδοχής. Πράγματι, αυτή η συνοχή, τάξη και παράδοση είναι ακριβώς αυτό που ψάχνουν να βρούν δεκάδες χιλιάδων Προτεσταντών, Ρωμαιοκαθολικών, Επισκοπελιανών, ακόμη και μερικών άλλων μή χριστιανών σε μεγάλον αριθμό.

Πρόσφατα η δραματική αύξηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας έχει επισημανθεί στον τύπο και στα μέσα ενημέρωσης,  -- όπως στό “ΗΠΑ Νιούς και Παγκόσμια Επιθεώρηση “, στο “Γουώσιγκτον Τάϊμς” --  και στο “Εθνικό Δημοτικό Ραδιόφωνο”. ´Ολες οι αναφορές σημειώνουν ότι το ρεύμα προς την Ορθοδοξία, από τόσους πολλούς σύγχρονους Αμερικανούς, είναι εκπληκτικό, δεδομένου ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι γνωστή ως απηρχαιομένη.

Το γεγονός, όμως, ότι χιλιάδες προσηλύτων προσέρχονται σε μια “απηρχαιομένη” θρησκεία δεν είναι καθόλου εκπληκτικό σ' εμάς που έχουμε μελετήσει τη σύγχρονη θρησκευτική κατάσταση στην Αμερική. Είναι βέβαιο ότι παράδοση και ιεραρχία αποτελούν αυτό που επιζητούν πολλοί σοβαρά σκεπτόμενοι άνθρωποι.

Πολλοί Προτεστάντες έχουν παρακολουθήσει τις εκκλησιαστικές αποχρώσεις τους να περιέρχονται σε αυτοδιάλυση κάτω από το διπλό χτύπημα του μοντερνισμού και της λειτουργικής καινοτομίας. Εχουν δεί κάποιες ομάδες λαϊκών, όπως εκείνη των φεμινιστών και των μοντερνιστών λειτουργιολόγων, να καταστρέφουν τις παραδόσεις των αποχρώσεών τους. Για παράδειγμα αναφέρουμε τούς Επισκοπελιανούς, πολλοί από τους οποίους παρακολούθησαν με τρόμο τους μοντερνιστές να ξαναγράφουν τό ευχολόγιό τους και να το μετασχηματίζουν σε προϊόν υπερμοντέρνων επιτροπών απαρτιζομένων από ακαδημαϊκούς λειτουργιολόγους που συμπεριφέρονται με σωστή πολιτική. Υπάρχουν επίσης οι πολυ-διαφημισμένες στόν τύπο απομακρύνσεις από την παραδοσιακή ηθική διδασκαλία, για να μή αναφέρω τη χειροτονία των γυναικών που έχει κατασκανδαλίσει τους πιστούς. Πολλοί παραδοσιακοί Επισκοπελιανοί έχουν απογοητευθεί από τα δρώμενα στις εκκλησίες τους και έχουν απομακρυνθεί απ' αυτές. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν ασπασθεί την Ορθοδοξία.

Στη σύγχρονη Αμερική, οι Ρωμαιοκαθολικοί δεν τα έχουν καταφέρει καλύτερα από τους Επισκοπελιανούς στο να κρατήσουν τις παραδόσεις τους αναλλοίωτες. Επιτροπές λαϊκών έχουν συνεργασθεί με εκμοντερνισμένες μοναχές και ιερείς στο να κατευθύνουν τις εκκλησίες τους σε δυτικοποίηση και αμερικανίστικες καινοτομίες σε ότι αφορά στη θεολογία, στη ηθική διδασκαλία και, ιδιαίτερα, στη λειτουργική πράξη. Ως αποτέλεσμα, η Λατινική Εκκλησία έχει καταντήσει να είναι μιά ξεθωριασμένη απομίμηση του παλιού της εαυτού. Σήμερα, κανένας παραδοσιακός ρωμαιοκαθολικός δεν θα μπορούσε ν' αναγνωρίσει την εκκλησία στην οποία μεγάλωσε πρό πεντηκονταετίας. Πράγματι το πρόβλημα των εκκοσμικευμένων και πνευματικά ακατάρτιστων λαϊκών που αναλαμβάνουν όλο και περισσότερες υπευθυνότητες στην “ανανεωμένη” Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία έχει περιγραφθεί διεξοδικά σ' ένα έγγραφο που εξέδωσε το Βατικανό και ονομάζεται “Οδηγίες σε συγκεκριμένα ερωτήματα που αναφέρονται στη συνεργασία των μη-χειροτονημένων λαϊκών”. Το έγγραφο αυτό είναι μία από τις πολλές ενδείξεις ότι το Βατικανό προσπαθεί έστω και καθυστερημένα να επαναπροσδιορίσει τις διαχωριστικές γραμμές εξουσίας μεταξύ κληρικών και λαϊκών που έχουν απελπιστικά μπερδευτεί μετά τη Β´ Βατικάνειο Σύνοδο.

Τόσο οι συντηριτικοί όσο και οι φιλελεύθεροι μέσα στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία αναγνωρίζουν το γεγονός ότι ο συνεχώς αυξανόμενος ρόλος των λαϊκών στην ανάληψη αποστολών, που κάποτε περιορίζονταν μόνο σε ιερείς και επισκόπους, έχει προξενήσει χάος και αποσύνθεση στην αυθεντία (εξουσία) της Ρωμαϊκής Εκκλησίας. Η συμμετοχή θεολογικά ακατάρτιστων λαϊκών στην λειτουργική ζωή έχει μειώσει σε μεγάλο βαθμό την ικανότητα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας να διαδώσει την πίστη της.

Πάνω απ' όλα, υπάρχει ένα στοιχείο που συνδέει όλους τους φιλελεύθερους ρωμαιοκαθολικούς και προτεστάντες: Δυσπιστούν, αν όχι μισούν, τις παραδοσιακές ιεραρχίες των εκκλησιών τους. Προσπαθούν να αυξήσουν τη δύναμη των λαϊκών στο όνομα της συμμετοχής και της δημοκρατίας. Μόλις καταλαμβάνουν θέσεις επιρροής, προβαίνουν οι μοντερνιστές αυτοί στις απαραίτητες προσπάθειες που χρειάζονται για να “δημοκρατικοποιήσουν” τις εκκλησίες τους, αναδημιουργώντας τις ανάλογα με τα ιδιαίτερά τους ενδιαφέροντα, είτε αυτά είναι φεμινιστικά, είτε θεολογικά είτε φιλελευθεριστικά-αριστερίζοντα, είτε ό,τι άλλο. Με άλλα λόγια αναλαμβάνουν τη διοίκηση των εκκλησιών τους και τις μεταχειρίζονται σάν μέσο για να περάσουν τις δικές τους προσωπικές ατζέντες. Το αποτέλεσμα αυτής της “δημοκρατικής μεταρρύθμισης” είναι ότι η μία εκκλησία μετά την άλλη προσχωρούν στην εκκοσμίκευση και απορροφούνται από την γενικώτερη αμερικάνικη κουλτούρα. Κατά την διατύπωση ενός σχολιαστού του Γουώλ Στρήτ Τζέρναλ, οι εκκλησίες έχουν γίνει “η εκκλησία των συμβάντων της σήμερον ημέρας”.

Τα αποτελέσματα του “δημοκρατικού” εκμοντερνισμού των διαφόρων εκκλησιαστικών ομάδων έχουν προεπισημανθεί. Η μοντέρνα Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και οι λεγόμενες εκμοντερνισμένες Εκκλησίες του παραδοσιακού Προτεσταντισμού είναι άδειες. Ο σεβασμός προς τους κληρικούς έχει χαθεί. Ο ρόλος των λαϊκών έχει συγχισθεί μ' εκείνον των κληρικών, σε σημείο ώστε πολλές Προτεσταντικές Εκκλησίες να έχουν χάσει τελείως την συναίσθηση της αναγκαιότητας του κλήρου. Βλέπουμε συγχισμένους Προτεστάντες να γράφουν οι ίδιοι τίς γαμίλιες υποσχέσεις και ακολουθίες, ενώ στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία “νέες λειτουργίες” γράφονται με προχειρότητα. Η “ανανεωμένη” Αμερικάνικη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία είναι τόσο αποφασισμένη να συμβαδίσει με το πνεύμα της εποχής, ώστε να μήν έχει πλέον ούτε καθορισμένους ύμνους ούτε ακόμη και ψαλτική. Σήμερα, είναι το τοπικό “Λειτουργικό Γραφείο” που εκδίδει τα “μουσικά φυλλάδια” που αλλάζουν από βδομάδα σε βδομάδα!

Είναι ειρωνικό ότι οι Ρωμαιοκαθολικές και Προτεσταντικές ομάδες που παρουσιάζουν ανάπτυξη σήμερα είναι οι πιό παραδοσιακές καί “συντηριτικές”. Αυτό που συμβαίνει παντού και πάντα είναι ότι η εκκοσμικευμένη και δημοκρατικοποιημένη θρησκεία της “Νέας Εποχής”, που προσφέρεται σαν εύκολη λύση, δεν ταυτίζεται μ' αυτό που επιζητούν οι άνθρωποι σαν ιερό και αιώνιο.

ΤΟ ΧΑΟΣ ΤΗΣ “ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ” ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

Σύμφωνα με τις τελευταίες στατιστικές, υπάρχουν σήμερα στην Αμερική 22.000 Χριστιανικές αποχρώσεις με μέσο όρο 5 νεο-σχηματισμών κάθε εβδομάδα. Αυτό είναι τό αποτέλεσμα της Προτεσταντικής Μεταρρύθμισης που, μέ βάση τον Δυτικό ανθρωπισμό (ουμανισμό) και ορθολογισμό, απέρριψε την Ιεραρχία και τις παραδόσεις της Δυτικής, Λατινικής Εκκλησίας. Οι Μεταρρυθμιστές κατάργησαν τις παλιές δομές της Δυτικής Εκκλησίας στο όνομα της μεταρρύθμισης μιάς παρεφθαρμένης Ιεραρχίας. Αντί όμως να επιφέρουν αληθινή μεταρρύθμιση οι Μεταρρυθμιστές αυτοί, καί στη συνέχεια κάθε Προτεστάντης πάστορας και ηγέτης, αυτοανακηρύχτηκαν “Πάπες”. Ο ατομικισμός και η προσωπική αυτονομία έγιναν το σήμα κατατεθέν του Προτεσταντικού κινήματος. Το αποτέλεσμα ήταν το σχίσμα χωρίς τελειωμό και η μια μετά την άλλη διαμάχη μεταξύ των αυτοαποκαλουμένων εκκλησιαστικών ηγετών. Δεν είναι τυχαίο ότι η Δυτική θρησκευτική κουλτούρα έχει χάσει πιά την έννοια του ιερού. Πώς μπορεί να είναι κάτι ιερό όταν αυτοεπινοείται; Τι μπορεί να είναι αιώνιο και μόνιμο σε μιά θρησκεία που αντικατοπτρίζει την κουλτούρα της εποχής και συμμορφώνεται με την κοινωνία που την πλαισιώνει σε κάθε πτυχή της;

Η αξίωση των Μετταρρυθμιστών ήταν ότι το ´Αγιο Πνεύμα θα οδηγούσε ατομικά κάθε πιστό να κατανοήσει τη Βίβλο, χωρίς τη βοήθεια της παράδοσης, των επισκόπων και των ιερέων. Ο δρόμος προς τη σωτηρία ήταν, γι αυτούς, το να ακολουθήσουν ατομικά το μονοπάτι της συνείδησης όπως αποκαλύπτεται στις Γραφές. Το σύνθημα των Μεταρρυθμιστών ήταν “Μόνη η Βίβλος” (Σόλα Σκριπτούρα). Εντούτοις, από την αρχή κιόλας της Μεταρρύθμισης το δόγμα του “Μόνη η Βίβλος” αποδείχτηκε ότι ήταν ένα μεγάλο φιάσκο. Το πρόβλημα που παρουσιάστηκε ήταν ότι κανείς δεν συμφωνούσε στο τί έλεγε η Βίβλος!

Η νίκη των Μεταρρυθμιστών πάνω στη Δυτική Ιεραρχία υπήρξε σε τελευταία ανάλυση πολύ καταστρεπτική. Κέρδισε ο λαός, αλλά επρόκειτο για μιά νίκη της πυρκαϊάς. Η τάξη στη ζωή της Δυτικής Εκκλησίας διαλύθηκε μέσα σε μιά γεννεά. Την εποχή που πέθανε ο Μαρτίνος Λούθηρος υπήρχαν 250 αντιμαχόμενες αποχρώσεις, και μάλιστα μερικές απ' αυτές είχαν πάρει όπλα η μιά ενάντια στην άλλη και είχαν μπλεχτεί σε ατέλειωτες διαφιλονεικίες που δημιούργησαν τελικά τους Ευρωπαϊκούς θρησκευτικούς πολέμους.

Σήμερα, 500 περίπου χρόνια μετά τη Μεταρρύθμιση, φαίνεται ειρωνικό το ότι, παρόλο που χιλιάδες Προτεστάντες εδώ στην Αμερική αρχίζουν να κοιτάζουν προς την Ορθόδοξη Εκκλησία για καθοδήγηση, επειδή έχουν κουραστεί και αρρωστήσει από το ατομικιστικό, δημοκρατικοποιημένο και εξαμερικανισμένο εκκλησιαστικό χάος, υπάρχουν μερικοί Ορθόδοξοι που προφανώς ξεχνούν τα καλύτερα στοιχεία της μοναδικής παράδοσής μας. ¼πως τονίσαμε, έχουμε μερικούς που, άν και ποζάρουν ως Ορθόδοξοι, καταφέρονται όχι μόνο κατά της Ιεραρχίας αλλά και κατά της έννοιας η του θεσμού που αντιπροσωπεύει. Ζητούν οι κύριοι αυτοί και έμμεσα και άμεσα να μοντερνοποιηθεί, να δημοκρατικοποιηθεί και να αμερικανοποιηθεί η Εκκλησία μας. Μερικοί φαίνονται ότι είναι εικλικρινείς στα αιτήματά τους. Συχνά όμως, όπως στην παρούσα σοδειά δυσαρεστημένων, υπάρχουν και οι ανέντιμοι που προσπαθούν να καλύψουν τις προσπάθειές τους για ουσιαστικές αλλαγές στη δομή της Εκκλησίας μας με το πρόσχημα ότι το μόνο που ζητούν είναι “υπευθυνότητα”, “λογοδοσία” και “συμμετοχή των λαϊκών”.

Αυτοί οι “Ορθόδοξοι” μεταρρυθμιστές θα ήθελαν να δούν την Ιεραρχία μας να μειωθεί στο ανάστημά της και να αντικατασταθεί η να “ισορροπηθεί” με μια δραστήρια ηγεσία λαϊκών. Θέλουν ηγέτες τύπου κοινωνικών κλάμπ με δυναμικές προσωπικότητες, και όχι πνευματικούς Πατέρες με αυθεντία που μπορεί να τους κάνει ν' αλλάξουν την κοσμική τους συμπεριφορά. ´Εφθασαν στο σημείο να βγάλουν τ' άπλυτα της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας τους στη δημοσιότητα στην προσπάθειά τους να προωθήσουν την πολιτική τους ατζέντα. Ακόμη και κοσμικά μέσα επικοινωνίας έχουν χρησιμοποιήσει, όπως το Ιντερνέτ, τα κοσμικά δικαστήρια, τις επιτροπές αναγνωρίσεως (ακρεντιτέησον) και πολλά άλλα, προκειμένου να προαγάγουν την δυσφημιστική τους καμπάνια εναντίον της εξουσίας στην Εκκλησία μας. ´Εχουν διαδώσει αδιάντροπα ψέμματα.

Μιλώντας ανοιχτά, πρέπει να επισημάνουμε ότι υπάρχουν και μερικοί παραπονούμενοι λογάδες/φωνακλάδες που μάχονται εναντίον του Αρχιεπισκόπου μας για θέματα που αφορούν στη ζωή και στην κατεύθυνση της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας στην Αμερική. Αν ήταν στό χέρι τους, η Εκκλησία μας θα είχε “μοντερνοποιηθεί” και μετατραπεί σε ένα είδος δημοκρατίας ανοιχτής συμμετοχής, που θα μπορούσε να μετονομασθεί “ο εκτροχιασμός της νοοτροπίας της ενοριακής διοίκησης πού έχει υποστεί αμόκ”. Ο επίσκοπος θα ήταν απλά “ένας καλός φιλαράκος” που θα επευλογούσε το τί είχαν οι άλλοι σχεδιάσει να κάνουν, και θα μπορούσε, ίσως, και να ξεσηκώνει τον κόσμο με κατάλληλες ομιλίες του. Με άλλα λόγια, είτε το παραδέχονται είτε όχι, η εκκλησία την οποίαν θέλουν να επιβάλουν πρός μίμηση στούς Ορθοδόξους είναι προτεσταντική και κονγκρεγκεσιοναλιστική, ή ακόμη και κοινωνικο-πολιτική. Είναι καταφανέστατο ότι οι μοντερνοποιημένοι και εξαμερικανισμένοι αυτοί “Ορθόδοξοι” δεν έμαθαν τίποτε απολύτως από τις πρόσφατες συμφορές που έχουν υποστεί και οι διάφορες Προτεσταντικές αποχρώσεις και η Αμερικανική Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Εξαρτάται από εμάς, την τεράστια πλειονότητα των Ορθοδόξων πιστών, άν θα τούς σταματήσουμε.

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΥΦΛΩΣΗ

Εχω την άποψη, ότι ανεξάρτητα από το τί σκέπτεται κανείς σχετικά με οποιοδήποτε συγκεκριμένο θέμα που εγείρεται σήμερα από ορισμένους Ορθοδόξους, λαϊκούς και κληρικούς, είτε είναι αυτό πραγματικό είτε αποκύημα φαντασίας, υπάρχει σωστός και λανθασμένος τρόπος αντιμετωπίσεώς του. Ο χειρότερος τρόπος αντιμετωπίσεως ζητημάτων μας που αφορούν στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, είναι να τα υποβάλουμε στή κρίση της κοσμικής κοινής γνώμης. Είναι η ακραία περίπτωση του να ρίχνει κανείς τα πολύτιμα πετράδια του στούς χοίρους.

Η Βίβλος απαγορεύει αυστηρά το να πηγαίνει κανείς άλλους συγχριστιανούς του στις κοσμικές αρχές για λύσεις ζητημάτων. “Εάν δε αμαρτήση είς σε ο αδελφός σου ύπαγε και έλεγξον αυτόν μεταξύ σου και αυτού μόνου. Εάν σου ακούση, εκέρδησας τον αδελφόν σου. Εάν δε μή ακούση, παράλαβε μετά σού έτι ένα ή δύο, ίνα επί στόματος δύο μαρτύρων η τριών σταθή παν ρήμα. Εάν δε παρακούση αυτών, ειπέ τη Εκκλησία δηλ. στον Επίσκοπο. Εάν δε και της Εκκλησίας παρακούση δηλ. στη σύνοδο των Αποστόλων ή Επισκόπων, έστω σοι ώσπερ ο εθνικός και ο τελώνης” (Ματθ. ιη: 15-17). Μέ άλλα λόγια όσοι χριστιανοί αρνούνται να λύσουν τις διαφορές τους μέσα στις δομές της Εκκλησίας πρέπει να αποβάλονται, και να θεωρούνται ως “άπιστοι”, είτε είναι επίσκοποι, ή ιερείς, ή λαϊκοί.

Οι Πατέρες μιλούν ομόφωνα εναντίον εκείνων που επικρίνουν τους επισκόπους μας, Μάλιστα λένε ότι εφόσον ο Χριστός, η αχώριστη ζωή μας, εκφράζει τό θέλημα του Επουράνιου Πατέρα μας, και οι επίσκοποι, πού έχουν διορισθεί σ' όλα τα μέρη του κόσμου, εκφράζουν τό θέλημα του Χριστού, οφείλουμε να συμπλέουμε με το θέλημα του επισκόπου μας. (“Και γαρ Ιησούς Χριστός, το αδιάκριτον ημών ζήν, του Πατρός η γνώμη, ως και οι επίσκοποι, οι κατα τα πέρατα ορισθέντες, εν Ιησού Χριστού γνώμη εισίν. Οθεν πρέπει υμίν συντρέχειν τη του επισκόπου γνώμη” - Ιγνατίου Αντιοχείας, προς Εφεσίους επιστολή, 3-4). Πρέπει λοιπόν να υποτασσόμαστε στον επίσκοπο σαν στον Χριστό, γιατί τότε φαίνεται ότι δεν ακολουθούμε στη ζωή μας ανθρώπους αλλά το Χριστό (“´Οταν τω επισκόπω υποτάσσησθε ως ´Ιησού Χριστώ, φαίνεσθέ μοι ου κατά ανθρώπους ζώντες, αλλά κατά Ιησούν Χριστόν” - Ιγνατίου Αντιοχείας, Τραλλιανοίς επιστολή, 2).

ΣΦΕΤΕΡΙΣΜΟΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Το πρόβλημα που συζητάμε εδώ δεν δημιουργήθηκε με το διορισμό του Αρχιεπισκόπου ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ. Δεν είναι μυστικό το ότι από καιρό έχει παρουσιαστεί μιά διαμάχη σφετερισμού εξουσίας εκ μέρους όρισμένων προσώπων έναντι της Ιεραρχίας. Ορισμένα άτομα, και κάποιες λεγόμενες Ομάδες Ορθοδόξων Λαϊκών έχουν επιδοθεί σε συστηματική κι επιθετική παρενόχληση των επισκόπων μας με σκοπό να εξασφαλίσουν για τους λαϊκούς, τους οποίους ισχυρίζονται ότι αντιπροσωπεύουν, μια “μεγαλύτερη φωνή” στα θέματα της Εκκλησίας. Η διαμάχη αυτή έχει τις ρίζες της στο γεγονός ότι ορισμένα πρόσωπα αισθάνονται ντροπή για το ότι η Εκκλησία μας θεωρείται “πεπαλαιωμένη” και “μη-δημοκρατική”. Θέλουν τα πρόσωπα αυτά ν' αποκτήσουν την εκτίμηση του έξω κόσμου και, κατά συνέπεια, είναι διατεθειμένα να προσφέρουν αρκετά στο θυσιαστήριο του μοντερνισμού σαν αντίτιμο για την εισδοχή τους στην αμερικανική κουλτούρα όπως εκείνοι την καταλαβαίνουν.

Το σήμα κατατεθέν του κοσμικού κοινωνικού πλαισίου μας είναι η ολοκληρωτική απουσία ταπείνωσης ως και απροθυμία υπακοής σε οποιοδήποτε θεσμό η παράδοση που έρχεται σέ σύγκρουση με την ατομική γνώμη. Πρόκειται για το πνεύμα του ουμανιστικού προτεσταντισμού που είναι έκδηλο στους επικριτές του Αρχιεπισκόπου μας. Μερικοί έφθασαν στο σημείο να προσπαθήσουν και να οργανώσουν μποϋκοτάζ στην Εκκλησία μας κατακρατώντας το οφειλόμενό τους στην Αρχιεπισκοπή! ´Αλλοι σχημάτισαν νέες μισόκρυφες οργανώσεις που επιδίδονται με ιδιαίτερη ευχαρίστηση σε κρυφές δοσοληψίες που υποσκάπτουν τη δομή της Εκκλησίας μας. Πρόκειται για τά ίδια άτομα λαϊκών που εμφανίζονται ως υποστηρικτές της Αμερικανικής Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας. Δηλώνουν απερίφραστα ότι είναι έτοιμοι να βοηθήσουν στην καθοδήγηση ενός τέτοιου εκκλησιαστικού καθιδρύματος! Μάλιστα μιά τέτοια μικρή οργάνωση έχει αφιερωθεί στην εκθρόνιση του Αρχιεπισκόπου μας, και έχει αυτοαποκληθεί παραπλανητικά ως “Οργάνωση Ελληνορθοδόξων Αμερικανών Ηγετών” (ΓκΟΑΛ). Ο τίτλος και μόνον αυτής της οργάνωσης είναι πολύ αποκαλυπτικός. Διαδηλώνει ότι μπορεί κανείς να αυτοδιορίζεται ελληνορθόδοξος ηγέτης έξω από τη δομή και χωρίς την ευλογία της Εκκλησίας. Εδώ βλέπουμε την ολοκληρωτική απόρριψη και αυτής ακόμα της θεσμικής έννοιας της Αποστολικής εξουσίας για να μή πώ της υπακοής.

Αυτοί που πολεμούν τον Αρχιεπίσκοπο είναι εμποτισμένοι με το πνεύμα του μεταναστευτικού πλήθους που επιθυμεί “να πετύχει” στην Αμερική με οποιοδήποτε αντίτιμο. Οι ήρωές τους είναι οι επιχειρηματίες, άνδρες και γυναίκες, που “πέτυχαν” στην Αμερική. Τα “προσόντα” τους ως “ηγέτες” στην Εκκλησία δεν είναι παρά η ικανότητά τους να είναι επαγγελματικά πετυχημένοι. Τέτοιοι τύποι βλέπουν πώς λειτουργούν οι άλλες αμερικανικές χριστιανικές ομάδες και επιθυμούν να είναι και η δική τους “εξ ίσου δημοκρατική σαν κι αυτές”. Ωστόσο φαίνεται να τους αρέσει και να παίζουν το παλαιό και αγαπητό παιχνίδι των Ελλήνων: την πολιτική. Θεωρούν την Ορθόδοξη Εκκλησία σαν διαθέσιμο όχημα για την κοινωνικές, επιχειρηματικές και πολιτικές τους επιδιώξεις. Μάς λένε ότι, “Τα πράγματα είναι διαφορετικά στην Αμερική, και η Εκκλησία χρειάζεται ν' αλλάξει”. Η ειρωνία είναι ότι τα πρόσωπα αυτά παραμένουν περισσότερο ελληνικά παρά αμερικανικά στην αγάπη τους για φατριασμό και ίντριγκες.

Εντούτοις, η “αλλαγή” που ζητούν οι κύριοι αυτοί, είναι τόσο ύποπτη όσο και η Τράπεζα πού κάνει σφάλματα στούς λογαριασμούς της που έχουν πάντοτε ευεργετικό αποτέλεσμα για την ίδια. Φαίνεται ότι σε όλα όσα ζητούν υπάρχει μόνο μιά κατεύθυνση. Πρόκειται για κατεύθυνση προς μεγαλύτερη εκκοσμίκευση και ποτέ προς αναζωογόνηση της παράδοσης, ή της μοναστικής ζωής και πράξης. Το αίτημά τους έχει να κάνει με δυναμική ηγεσία στην Εκκλησία και αποδοχή της Εκκλησίας από τό εξωτερικό πλαίσιο, και όχι με προσευχή, νηστεία και φωτισμό.

Σύμφωνα με τα γραφόμενα που έχουν κυκλοφορήσει οι επικριτές του Αρχιεπισκόπου, ο δεδηλωμένος στόχος τους είναι να εκφοβίσουν και να εκβιάσουν τον Αρχιεπίσκοπο. Παραδείγματος χάριν, σ' ένα εκδεδομένο κείμενό τους δηλώνουν τα εξής: “Η Αρχιεπισκοπή βρίσκεται σε κατάσταση πανικού. Και o λόγος; η νέα “Οργάνωση Ελληνορθοδόξων Αμερικανών Ηγετών” (ΓκΟΑΛ). Επίσημα στελέχη της Αρχιεπισκοπής προσπαθούν με μανία ν' ανακαλύψουν ποιά είναι τα μέλη αυτής της Οργάνωσης και πόσο αποφασισμένα είναι να συνεχίσουν τις προσπάθειές τους. Κάθε μέρα που περνάει χωρίς ν' αποκαλύπτονται τα ονόματά τους ο πανικός ανεβαίνει όλο και σε νέα ύψη. Η συμβουλή που δίνουμε στον Αρχιεπίσκοπο είναι ότι τον συμφέρει περισσότερο το να μή γνωρίζει τώρα όσα θα γνωρίσει αργότερα” ( Από μιά Επιστολή της ΓκΟΑΛ με ημερομηνία 20 Φεβρουαρίου 1998 που ζητάει χρήματα και μέλη).

Είναι ξεκάθαρο ότι το πνεύμα που εκπηγάζει από το παρά πάνω δημόσιο μήνυμα είναι δευτεροετούς φοιτητή, αγενές και αποτελεί καλά υπολογισμένη εξύβριση. Ο τόνος του είναι τόσο εκφοβιστικός όσο και ανόητος. Θα υπέθετε κανείς ότι είναι δήλωση κάποιας κρυφής οργάνωσης σκανδαλιάρικων δωδεκάχρονων αγοριών.

Το να μιλάει κανείς για έναν επίσκοπο με τον τρόπο που μιλάει η παραπάνω επιστολής της ΓκΟΑΛ φανερώνει διαβολική πρόθεση. Το να χαίρεται κανείς γιατί προξενεί “πανικό” στους ηγέτες της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας αποτελεί εξύβριση όλων των Ορθόδοξων χριστιανών.

Οι επικριτές του Αρχιεπισκόπου δεν είναι έντιμοι άνυθρωποι. Χρησιμοποιούν προσωπικές επιστολές για να παρουσιάσουν τις δήθεν μετριόφρονες επιδιώξεις τους σ' εκείνους από τους οποίους ζητούν βοήθεια. Αντίθετα, οι δημόσιες δηλώσεις και αποφάσεις τους είναι και ακραίες και ασεβείς πρός την Ορθόδοξη Ιεραρχία.

Η δημόσια διακήρυξη της ΓκΟΑΛ της 25ης Μαρτίου 1998 (παρ. 10-0) δηλώνει ότι: “Εάν οι ανησυχίες μας δεν αντιμετωπισθούν μέχρι την 1η Μαίου 1998, θα ζητήσουμε από τον Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ να παραιτηθεί ... και από τον Οικουμενικό Πατριάρχη να μεριμνήσει άμεσα ... για την εκλογή νέου Αρχιεπισκόπου”.

Εν συνεχεία, σ' ένα ανακοινωθέν πού έστειλαν σε όλα τα μεγαλύτερα κοσμικά μέσα επικοινωνίας, δηλώνει η ΓκΟΑΛ ότι, “Οι ανησυχίες μας περιλαμβάνουν την ανεπάρκεια στην ηγεσία και στον τρόπο διοίκησης του Αρχιεπισκόπου ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ...” Καί συνεχίζει με δημόσιο εκφοβισμό λέγοντας ότι “θα προβεί σε νομική δικαστική πράξη εναντίον του Αρχιεπισκόπου και θα προτείνει, ν' αναστείλουν οι πεντακόσιες Ελληνορθόδοξες Ενορίες την καταβολή της συνδρομής τους στην Αρχιεπισκοπή” (Ανακοινωθέν 21ης Μαρτίου 1998 της ΓκΟΑΛ).

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

Τους τελευταίους μήνες λαβαίνω συνεχή ενημέρωση για τις δραστηριότητες αυτής της μικρής ομάδας των δυσαρεστημένων της Εκκλησίας μας. Επειδή συμβαίνει να είμαι εκδότης της εφημερίδας “Ο Χριστιανός Ακτιβιστής”, πολλές εθνικές εφημερίδες μου ζητούν τη γνώμη μου για την διαφιλονεικία που έχουν προξενήσει οι αντίπαλοι του Αρχιεπισκόπου. Με πλησιάζουν επειδή ορισμένοι “Ορθόδοξοι” προσπαθούν να τούς πείσουν να γράψουν ιστορίες εναντίον του Αρχιεπισκόπου και του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως. Συγκεκριμένα, μερικοί “Ελληνορθόδοξοι” προσπάθησαν ενεργά να διαταράξουν την πρόσφατη επίσκεψη του Πατριάρχου στην Αμερική. Μάλιστα, ένα γκρούπ άνοιξε σελίδα στο Ιντερνέτ που αφιερώθηκε στην διαστρέβλωση των πληροφοριών περί επιτυχίας της Πατριαρχικής επίσκεψης! Συχνά πέρνω τηλεφωνήματα από κοσμικούς δημοσιογράφους που, όπως μου λένε, δεν καταλαβαίνουν γιατί ένας ελληνορθόδοξος θέλει ν' αποκηρύξει την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία. Μάλιστα ορισμένοι από τους δημοσιογράφους αυτούς με ρωτούν: “Μά τί συμβαίνει τέλος πάντων με τον κόσμο σας”; “Τρελάθηκαν αυτοί οι έλληνες”; “Γιατί θέλουν να τραυματίσουν τό πόδι τους καί μάλιστα δημόσια”; ´Ενα άλλο ερώτημα που μού θέτουν είναι το εξής: “Μά πρόκειται για αληθινούς έλληνες, ή για κάποιο υποκρυπτώμενο τουρκικό φιάσκο”;

´Οταν με πλησιάζουν δημοσιογράφοι με τέτοια ερωτήματα ζητώντας σχόλια, προσπαθώ να τους εξηγήσω ότι υπάρχει μιά μικρή αλλά ακραία εκκοσμικευμένη ομάδα Ορθόδοξων χριστιανών από διάφορες κοινότητες πού φωνασκούν συνεχώς. “Οι άνθρωποι αυτοί, τούς λέω, δέν μιλούν με βάση την Ιερή Παράδοσή μας, άν και μερικοί απ' αυτούς ισχυρίζονται ότι είναι Ορθόδοξοι και κατέχουν υψηλές θέσεις μέσα στην κοινωνία. Πώς όμως θα μπορούσαν να ήταν αυτό που λένε; Εάν μιλούσαν πραγματικά με βάση την Ιερή Παράδοση, δεν θα παρέβαιναν τό νόμο της Βίβλου και των Πατέρων, ούτε θά γίνονταν επικριτές του Αρχιεπισκόπου μας δημόσια και πισώπλατα, και μάλιστα μέ τόσο αχρείο τρόπο. Ούτε θα λοξοδρομούσαν σε σημείο που να παρενοχλούν ολόκληρη την Ορθόδοξη κοινότητα για να πετύχουν τους προσωπικούς τους στόχους. ´Ενας πραγματικά Ορθόδοξος δεν θα είχε τίποτε να κάνει με μια Οργάνωση που διαδίδει φήμες και αναπόδεικτες και κακεντρεχείς πληροφορίες για τους επισκόπους μας. ´Ενας γνήσιος πιστός ακόλουθος του Χριστού θα προτιμούσε μάλλον να πεθάνει παρά να πάει τόν επίσκοπό του, ή την εκκλησία του, ή τό θεολογικό σεμινάριό του στο δικαστήριο, για να μην αναφέρω την προσπάθεια διαστρέβλωσης της Πατριαρχικής επίσκεψης στη κρίση της κοινής γνώμης με βάση το Ιντερνέτ.

Εξήγησα στούς διάφορους δημοσιογράφους ότι τό απλό γεγονός της χρησιμοποίησης του όρου “ Ορθόδοξος” από ορισμένα άτομα στόν τίτλο της αυτόκλητης λαϊκιστικής οργάνωσής τους, ή επειδή απλά κάποιος είναι ιερέας, ή κάποιος δίδαξε κάποτε σε Ορθόδοξο Θεολογικό Σεμινάριο, δεν σημαίνει έχουν το καλό της Εκκλησίας στην καρδιά τους, για να μήν αναφερθώ στην συντριπτική πλειονότητα των Ορθοδόδοξων χριστιανών που παραμένουν πιστοί και αμετακίνητοι.

ΟΙ ΔΥΣΑΡΕΣΤΗΜΕΝΟΙ

Πάντοτε υπάρχουν οι δυσαρεστημένοι, που είναι άνθρωποι διψασμένοι για προσωπική αυτοδικαίωση εις βάρος της Εκκλησίας. Ενας Αρχιεπίσκοπος φορτωμένος με όλες τις υπευθυνότητές του είναι εύκολος στόχος. Ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να διαδώσει κακόβουλες φήμες στο Ιντερνέτ. Πράγματι, άκόμη και αρκετά μορφωμένοι άνθρωποι μπορούν να παρασυρθούν από τέτοιες φήμες (Παράβαλε το παράδειγμα του Πιέρ Σάλλιγκερ και της αιφνίδιας καταστροφής της ΤWA). Εκείνο όμως που με κάνει να απορρώ είναι ότι ορισμένοι άνθρωποι πού έπρεπε να γνωρίζουν καλύτερα έχουν παρασυρθεί απ' αυτήν την πολύ δημόσια λογομαχία.

Ο ΙΟΥΔΑΣ ΜΕ ΚΟΛΛΑΡΟ ΠΑΣΤΟΡΑ

Μιλούσα πρόσφατα μ' έναν ιερέα (όχι τον ιερέα μου, ούτε στην κοινοτητά μου, δόξα τω Θεώ!) που είπε ότι θα προτιμούσε να αποσχηματισθεί παρά να μείνει στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, εάν θα έχανε το Θεολογικό Σεμινάριό μας την αναγνώρησή του εξ αιτίας των μεταθέσεων που έγιναν από τον Αρχιεπίσκοπο. Η στάση αυτή αυτού του ιερέα σήμαινε ότι η καλή γνώμη του μή-Ορθόδοξου ακαδημαϊκού κόσμου είναι πολύ πιό σπουδαία από την αυθεντία του Αρχιεπισκόπου μας. Ωστόσο μετά την κοινοποίηση των αισθημάτων του αυτών μπροστά σε μένα και σε διάφορα άλλα πρόσωπα, προχώρησε ο ιερέας αυτός και σε κριτική κατά του Πατριάρχου ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ λέγοντας ότι είναι “άσχετος όσον αφορά στους αμερικανικούς τρόπους μας”.

Το γεγονός ότι ο ιερέας αυτός μπορούσε να καταφερθεί κατά του Αρχιεπισκόπου του σε δημόσιο χώρο μέ άφησε κατάπληκτο. Πώς μπορεί ένας τέτοιος ιερέας να περιμένει να διατηρήσει την αυθεντία του όταν δεν είναι διατεθειμένος να διαφυλάξει την αυθεντία του Αρχιεπισκόπου του; Μήπως δεν πιστεύει πιά ο ιερέας αυτός, ότι το Αγιο Πνεύμα οδηγεί την Εκκλησία μας;

Η εκκοσμικευμένη και ασεβέστατη στάση αυτού του ιερέα αποδεικνύει περίτρανα γιατί ήταν τόσο αναγκαίο να προβεί ο Αρχιεπίσκοπος μας σε μιά τόσο δραστική εκκαθάριση στη Θεολογική μας Σχολή. Στο κάτω-κάτω, ο ιερέας που άνοιξε πύρ με τό στόμα του κατά του Αρχιεπισκόπου μέσα σ' ένα δωμάτιο γεμάτο από σκανδαλισμένους ανθρώπους είναι προϊόν της αναγνωρισμένης Θεολογικής μας Σχολής.

Για χρόνια τώρα πολλοί ευσεβείς πιστοί διεπίστωναν την απουσία πνευματικής ζωής από τή Θεολογική μας Σχολή. Η αλλαγή είναι πάρα πολύ εκπρόσθεσμη. Πρέπει να συγχαρούμε τον Αρχιεπίσκοπό μας για την θαρραλέα του στάση που οδήγησε σε μερικές πολύ αναγκαίες, άν και οδυνηρές αλλαγές.

Η Σχολή ήταν για ένα μεγάλο διάστημα κάτω από την κηδεμονία μιάς εκκοσμικευμένης ομάδας καθηγητών, που θεωρούσαν την εκτίμηση του κόσμου ανώτερη από την διατήρηση των πνευματικών μας θησαυρών. Η ομάδα των καθηγητών αυτών περιλάμβανε και μερικούς φεμινιστές (άνδρες και γυναίκες) που ακολούθησαν δουλικά την σύγχρονη μόδα, και εργάσθηκαν για ν' αλλάξουν την γλώσσα των λειτουργιών μας ώστε να γίνουν πολιτικά αποδεκτές καί “περιεκτικές”. ( Μερικές από τις απαίσιες μεταφράσεις των ιερών μας κειμένων που βγήκαν από τη Σχολή μιλούν από μόνες τους). Οι καθηγητές αυτοί παρουσίασαν την Ορθοδοξία σαν ακαδημαϊκό θέμα, αντί σαν τρόπο ζωής. Μερικοί από τους απόφοιτους του Τιμίου Σταυρού εμφανίζονται ως πιό ειδήμονες στις παραπομπές σε Προτεστάντες θεολόγους παρά στις παραπομπές στους Πατέρες της Εκκλησίας και ακόμη λιγότερο ειδήμονες στο να διδάσκουν με το παράδειγμά τους.

Η Σχολή μας στερήθηκε από μιά υπέρχρονη, μοναστική, πνευματική δυναμικότητα που θά έπρεπε να ήταν παρούσα εκεί που εκπαιδεύονται οι μέλλοντες Ορθόδοξοι ιερείς για νά αναδειχθούν πνευματικοί πατέρες. Αντίθετα η Σχολή κατέστη τροφός γι' αρκετούς μοντερνίζοντες καθηγητές με ελευθεριάζουσες θεολογικές τάσεις και συμπάθειες για τον ετερόδοξο χριστιανισμό. Δέν προετοίμασε η Σχολή μας ιερείς που θα μπορούσαν να προσφέρουν στόν ευαγγελισμό του κόσμου, ούτε συνεργάστηκε με τα μοναστηριακά μας κέντρα για να προετοιμάσει νέους και νέες που θα αφιερωθούν στον μοναχισμό. ´Εβγαλε μιά γενεά ιερέων που έπρεπε μόνη της να βρή την πνευματικότητά της μετά την αποχώρησή της από τη Σχολή.

ΜΙΑ “ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ”;

Είμαι της γνώμης ότι η υστερική αντίδραση σε μερικές από τις ενέργειες του Αρχιεπισκόπου μας, εκ μέρους εκείνων που διαφωνούν με τα όσα έχει κάνει προκειμένου να αποκαταστήσει την υγεία του θλιβερά εκκοσμικευμένου ιερατείου μας ως και των εκκλησιών μας και της Σχολής μας, αποδεικνύουν ένα πολύ σημαντικό συμπέρασμα: Η Εκκλησία μας δεν είναι τόσο ώριμη όσο χρειάζεται για να σκεφθεί κατά πόσο μπορεί να γίνει ανεξάρτητη από την Μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως. Χρειαζόμαστε περισσότερους και όχι λιγότερους δεσμούς με την παράδοσή μας. Πρέπει ν' αναγνωρίσουμε τον ευδαιμονισμό της κουλτούρας μας και να γίνουμε λιγότερο αμαερικανοί και περισσότερο ορθόδοξοι. Η υποχρέωσή μας έχει αναφορά στην παγκόσμια, στην Οικουμενική Εκκλησία και όχι στην “αμερικάνικη” ερμηνεία της αρχαίας πίστης μας. Η ιστορία μας έχει να κάνει με τά οστά των Αγίων μας και των Πατριαρχών μας που έχουν ταφεί ολόγυρα στον κόσμο και στο Φανάρι, και όχι στη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ, ή στην εφημερίδα Τάϊμς της Νέας Υόρκης! (Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι τα προβλήματα των διαφόρων δικαιοδοσιών μας πρέπει να μείνουν αναπάντητα. (Παράβαλε το άρθρο του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν στο δωδέκατο φύλλο του “Χριστιανού Ακτιβιστή”).

Ο τρόπος με τον οποίον πρόσφατα ενεργούν κάποιοι από μας, και ιδιαίτερα η συμπεριφορά ορισμένων ιερέων και ατόμων σε μερικά από τα ιδρύματά μας που μπήκαν σέ απαράδεκτο χορό για να ρίξουν λάσπη στον Αρχιεπίσκοπό μας, αποδεικνύει απόλυτα χωρίς ν' αφήνει καμιιά αμφιβολία, ότι δέν πρέπει επουδενί λόγω να ενθαρρυνθεί η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία στη Βόρεια Αμερική να προχωρίσει προς την ανεξαρτοποίησή της από την Μητέρα Εκκλησία στο εγγύς μέλλον. “Αν έτσι ενεργούν στή πρασινάδα, πώς άραγε θα ενεργήσουν στην ξηρασία”; Το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι ν' αποκοπούμε από την Ιστορική Εκκλησία και να μετατραπούμε σε “Εκκλησία Αμερικανική”, δηλαδή να πέσουμε σε μεγαλύτερο ατομικισμό!

Αυτό που παρατηρούμε πρόσφατα, στόν αισχρό και κακόβουλο τρόπο με τον οποίον κτυπούν μερικοί τον Αρχιεπίσκοπο ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ, είναι ή ενέργεια μιας ανώριμης “εφηβικής ηλικίας”. Η θλιβερή ανωριμότητα που παρουσιάζουν μερικοί Ορθόδοξοι δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Στην τελευταία ανάλυση, αναπνέουμε τον ίδιο αέρα με την εκκοσμικευμένη κοινωνία που μας περιβάλλει. Οι καθηγητές της Σχολής μας πήραν τα δοκτοράτα τους σε πανεπιστήμια που κυριαρχούνται από ουμανιστές και φεμινιστές. Ζούμε σ' ένα κόσμο που είναι ερωτευμένος με τον ατομισμό και επιμένει ότι όλα όσα αφορούν στην Εκκλησία και στην οικογένια πρέπει να είναι “δημοκρατικά”. Τα παιδιά έχουν την άδεια να μεγαλώνουν μόνα τους και να μήν έχουν κανένα σεβασμό σε οποιαδήποτε εξουσία. Ξεθεμελιώνονται οικογένειες από την απόφαση των ανδρών και των γυναικών που τις απαρτίζουν ν' ακολουθήσουν επαγγελματικές καρριέρες εις βάρος του μυστηρίου του γάμου. Δολοφονούνται βρέφη με εκτρώσεις επειδή τα άτομα που τα φέρνουν στην ύπαρξη δεν θέλουν ν' αλλάξουν “το στύλ της ζωής τους”. Ζούμε σε μιά κουλτούρα εξατομισμένου ναρκισσισμού. Ούτε κι εμείς οι Ορθόδοξοι αποτελούμε εξαίρεση στην καταστρεπτική επίδραση της εποχής μας.

Η υπακοή είναι ξεπερασμένη για την κουλτούρα μας πού έχει σαν εθνικό της ύμνο το τραγούδι του Φράνκ Σινάτρα, “Τό έκανα όπως εγώ τόθελα”. Οι επικριτές του Αρχιεπισκόπου μας, που μιλούν για συμμετοχή λαϊκών στην Εκκλησία, συχνά στρέφονται σε παραπομπές από την Εκκλησιαστική Ιστορία. Οι παραπομπές όμως αυτές είναι αποσπασμένες από το ιστορικό τους πλαίσιο. Ανήκουν σε άλλη εποχή καί άλλο τόπο, και δεν έχουν τίποτε να κάνουν με τη σημερινή μας κατάσταση. Προέρχονται συνήθως από αγίους που αγωνίστηκαν να διατηρήσουν το Ορθόδοξο δόγμα ενάντια στους αιρετικούς ακόμη κι άν ήσαν οι αιρετικοί αυτοί αυτοκράτορες ή ακόμη και επίσκοποι. Τέτοιες παραπομπές δεν έχουν καμμιά απολύτως εφαρμογή, όταν μάλιστα χρησιμοποιούνται για μικροπρεπή φιλονεικία σχετικά με κάποια προσωπικότητα, ή θέση, ή με το ποιοί θα διδάξουν σε μιά Θεολογική Σχολή!

ΙΣΤΟΡΙΑ;

Οι αυτόκλητοι Ορθόδοξοι μεταρρυθμιστές νέου τύπου γνωρίζουν ότι πρέπει κάθε λίγο και λιγάκι να κάνουν και καμμιά θρησκευτική πράξη για να μπορέσουν να προσελκύσουν τους πιστούς. Ετσι, χρησιμοποιούν ετούτο ή εκείνο το κομμάτι απο ιστορικά εκκλησιαστικά συγγράμματα, που αναφέρονται στη θέση των λαϊκών στην Εκκλησία, για να υποστηρίξουν την άποψή τους. Προβάλλουν τίς παραπομπές αυτές σάν “αποδείξεις” του ότι οι λαϊκοί πρέπει νά έχουν “μεγαλύτερη φωνή”. Τα βγάζουν τα επιχειρήματα αυτά έξω από το πραγματικό πλαίσιό τους για να βοηθηθούν στην ουσιαστικά ανέντιμη και αντι-ιεραρχική σταυροφορία τους για εξουσία.

Η λαϊκή συμμετοχή στην ιστορική Εκκλησία πραγματώθηκε κατά κύριο λόγο μέσα στις μοναχικές κοινότητες, με την φιλανθρωπία και τις διανοητικές ενασχολήσεις. Το πλαίσιό μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε ήταν μια ενοποιημένη Ορθόδοξη κουλτούρα, είτε βυζαντινή, είτε ρωσική. Οσον αφορά στους λαϊκούς πού συμμετείχαν στίς υποθέσεις της ιστορικής Εκκλησίας, δεν αποτελούσαν μια ομάδα από εκκοσμικευμένους Αμερικανούς που εντρέποντο για τη δική τους παράδοση! Ούτε ταυτίζονται οι λαϊκοί της ιστορικής Εκκλησίας με τους πλούσιους ελληνο-αμερικανούς που νομίζουν ότι η εκκλησία ανήκει στα κοινοτικά συμβούλια, ή ότι επειδή είναι πλούσιοι έχουν και το “δικαίωμα” να λένε στον Αρχιεπίσκοπο πώς πρέπει να συμπεριφέρεται.

Η κατάσταση στην οποίαν βρισκόμαστε εμείς σήμερα είναι πολύ πιό διαφορετική από εκείνη στην οποίαν βρέθηκαν οι Ορθόδοξοι στο παρελθόν. Ζούμε στο χάος της σημερινής στιγμής με τίς 22,000 “εκκλησίες”. Οι λαϊκοί πού έπετέλεσαν καλό και ευάρεστο έργο για την εκκλησία κατά την διάρκεια της ιστορίας της πάντοτε ενήργησαν με εμπιστοσύνη στην Εκκλησία και στους Επισκόπους της. Η μόνη εξαίρεση που έγινε ήταν σε περιπτώσεις σοβαρών δογματρικών ζητημάτων. Ακόμα όμως και στις περιπτώσεις αυτές δεν αμφισβητήθηκε η αυθεντία του κάποιου επισκόπου εφόσον στράφηκαν οι λαϊκοί σέ άλλους επισκόπους για νά διορθώσουν εκείνοι την εσφαλμένη διδασκαλία.

Εξάλλου, άλλο ήταν να εμπλακεί κανείς σε δημόσιο διάλογο επάνω σε θέμα δογματικό μέσα στο πλαίσιο της αυτοκρατορίας του Βυζαντίου, όπου η γενικώτερη κουλτούρα ήταν Ορθόδοξη, καί άλλο είναι να μπεί κανείς σε δημόσιο διάλογο επάνω σε μικροπρεπή ζητήματα, που δεν έχουν καμμιά σχέση με τη βασική διδασκαλία της Εκκλησίας, μέσα στο πλαίσιο μιάς κουλτούρας που είναι γενικά εχθρική στην Ορθόδοξη Εκκλησία και στην Ιεραρχική μας παράδοση και τάξη. ´Αλλο είναι να ζητάει κανείς από τις κοσμικές εξουσίες βοήθεια για την επίλυση κάποιας εκκλησιαστικής φιλονεικίας μέσα στο πλαίσιο μιάς Ορθόδοξης κοινωνίας, όπου ο αυτοκράτορας είναι ο φύλακας της Εκκλησίας, και άλλο το να επικαλείται κανείς τις κοσμικές εξουσίες μέσα στο πλαίσιο μιας Δυτικής, ουμανιστικής και εκκοσμικευμένης κουλτούρας σάν τη δική μας σήμερα. Υπάρχει η ίδια διαφορά όπως στην περίπτωση του Αμερικανού πολιτικού που προβάλλει τα επιχειρήματά του στην Αμερική σχετικά με κάποια εξωτερική πολιτική και εκείνου που επισκέπτεται μια ξένη χώρα και ασκεί κριτική στη κυβέρνηση της χώρας του. Η μία ενέργεια αποτελεί αξιόπιστη αντίδραση, ή άλλη όμως, προδοσία.

Πιστεύω ότι δεν είναι υπερβολικό το να πεί κανείς, ότι κάθε πρόσωπο που θα χρησιμοποιούσε κάποιο κοσμικό δημόσιο χώρο συζήτησης, π.χ. δικαστήρια, ή κοσμικά μέσα επικοινωνίας, ή δημόσια ανακοινωθέντα, ή επιτροπές αναγνωρίσεως (ακκρεντιτέησον), ή ακόμη και το Ιντερνέτ, για να επικρίνει ονομαστικά τις πράξεις ενός επισκόπου ή ιερέων, όχι μόνο θα επιδείκνυε εξαιρετικά ασυνήθιστη κακή κρίση, αλλά θα είχε ήδη αυτο-αποκοπεί από το ποίμνιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Επίσης, οποιαδήποτε πρόσωπα θα συμμετείχαν σε αισχρές και αναπόδεικτες διαδόσεις, θα κατέβαζαν τον εαυτόν τους σε τέτοιο λάκο από τον οποίο μόνο με μετάνοια και εξομολόγηση θα μπορούσαν να βγούν. Τέτοια πρόσωπα είναι αυτοκατάκριτα. Κανείς δεν μπορεί να παραβεί τις ρητές εντολές της Γραφής και ν' αγνοήσει τους Πατέρες της Εκκλησίας και να προβάλλει ταυτόχρονα την αξίωση ότι αυτό που κάνει το κάνει “για το καλό της Εκκλησίας”.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Πιστεύω ότι χρειαζόμαστε την ενότητα που μονάχα η αφοσίωση και πιστότητα στην Ιερά Παράδοση και στην Ιεραρχία μπορεί να προσφέρει. Η ενότητα αυτή δεν είναι πολιτική ενότητα βασισμένη στο χαρτί, αλλά ενότητα που προέρχεται από αρχές που συμμερίζονται οι άνθρωποι από κοινού. Ούτε είναι η ενότητα αυτή κάποια θεωρητικά “πανορθόδοξη”, ή “οικουμενική” ενότητα, αλλά μιά ενότητα πρακτική που βασίζεται σε μιά υπακοή από μέρα σε μέρα. Δεν είναι ακόμη η υπακοή αυτή προσωποληπτική με την έννοια ότι βασίζεται σε κάποιο σεβασμό προς την προσωπικότητα κάποιου αρχιεπισκόπου, αλλά σε σεβασμό προς την Μητέρα Εκκλησία και τους νόμιμους και έντιμους θεσμούς της. Εάν υπάρχουν ορισμένοι που διαφωνούν με τους επισκόπους μας, θα πρέπει με ταπείνωση και με μεγάλο σεβασμό να τούς πλησιάσουν και να τους μιλήσουν προσωπικά όπως θα έκαναν στην περίπτωση του Χριστού. Πάνω απ' όλα τέτοιες συνομιλίες θα πρέπει να είναι ιδιωτικές και απόρρητες.

Εάν αγαπάμε το Χριστό, θα αγαπάμε και την Εκκλησία του. Και εάν αγαπάμε την Εκκλησία, θα αγαπάμε και τους Επισκόπους μας. Είκοσι-δύο Προτεσταντικές παραφυάδες μαρτυρούν για τη φρικαλέα αντίθετη εκλογή.

Εάν αναμένουμε από τους επισκόπους μας νά είναι τέλειοι, τότε είμαστε ανόητοι. Η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία είναι μεγαλύτερη από τα άθροισμα των μερών της! Το Άγιο Πνεύμα συνεχίζει να οδηγεί την Εκκλησία Του παρά την παρουσία μας και παρά το γεγονός ότι κανένας μας δεν είναι αναμάρτητος. Αυτό είναι το μεγάλο μυστήριο της Εκκλησίας το οποίο και πρέπει να τιμούμε. Εάν τιμούμε το Χριστό, τότε θα υπερασπιζόμαστε τους επισκόπους μας. Εάν σκοντάψουν, τους σηκώνουμε όπως θά κάναμε και με τον Χριστό όταν σήκωνε τον Σταυρό Του. Στη τελευταία ανάλυση οι επίσκοποί μας έχουν τή βαρειά ευθύνη το μεταδώσουν την αλήθεια όπως την παρέλαβαν.

_____________

Μπορείτε να δείξετε την υποστήριξή σας για τον Αρχιεπίσκοπο ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ γράφοντας μια επιστολή ή στέλνοντας ένα φάξ ή τηλεφωνόντας στον Οικουμενικόν Πατριάρχην Βαρθολομαίον είς τό Φανάρι. Η Διεύθυνση του είναι: Rum Patrikhanesi, 342 20 Fener - Halic, Istanbul, Turkiye. Το τηλέφωνο του είναι: 011 90 212 531 9670.”

[ μετάφραση από το αγγλικό πρωτότυπο ]

[ EKKLISIA | www.ekklisia.org/eprs-g.htm  -  7 Ιουνίου 1998 ]