top

η Πρωϊνὴ - 26 Ιανουαρίου 1999

Να σταθούν αντάξιοι των ευθυνών τους

ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ "Π"

Στο χθεσινό φύλλο της εφημερίδας μας οι αναγνώστες της "Π" εixαν την ευκαιρία να διαβάσουν δύο ιδιαίτερα σημαντικές συνεντεύξεις για τα εκκλησταστικά μας πράγματα, από τις οποίες διακρίνει κανείς τη διάθεση, αν όχι ακόμη να επιλυθούν τα προβλήματα, τουλάχιστον να καταγραφούν και να πάψουν να αποτελούν εφαλτήρα για άλλες κινήσεις που μπορούν να επιφέρουν διχασμό στην Εκκλησία μας. Κι έτσι, καθώς σήμερα συνεδριάζει στη Νέα Υόρκη η επαρχιακή σύνοδος, οι ευχές όλων προς τους ιεράρχες μας είναι να τιμήσουν την υπόσχεση που έδωσαν προς τη μητέρα Εκκλησία στην Κωνσταντινούπολη και θα εργασθούν για το ξεπέρασμα των διαφορών τους, την ενότητα, την γαλήνη και την καταλλαγή. Τόσο από την τοποθέτηση του μητροπολίτη Κρήνης (προέδρου της επισκοπής Σικάγου) κ. Ιακώβου, όσο και την εκτίμηση του Αρχιεπισκόπου Αμερικής κ. Σπυρίδωνα πηγάζει ότι είναι υπερβολικό να μιλά κανείς για κρίση, ή για διχασμό. Αλλά, εκείνο που υπάρχει είναι διαφορετικές απόψεις και εκτιμήσεις για σημαντικά ζητήματα, μεταξύ των οποίων (κυρίαρχο θα έλεγε κανείς) αυτό της μητροπολιτοποιήσεως.

Η ΓΝΩΜΗ ΜΑΣ
________________

Ιδιαίτερα σ' ότι αφορά τον σεβασμιότατο Άγιο Κρήνης (δεν είναι η πρώτη φορά που δηλώνει ότι δεν υπάρχει κρίση) η τοποθέτηση έχει βαρύνουσα σημασία, καθώς λαμβάνει χώρα μόλις δύο εβδομάδες μετά την έκθεση που συνυπέγραψε μαζί με τους υπολοίπους αδελφούς του μητροπολίτες της Αμερικής και στην οποία ζητούσαν την παραίτηση του Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνα. Αν λοιπόν τα όσα δηλώνει στον συνεργάτη μας στο Σικάγο (και εκδότη της εφημερίδας "Παροικιακός Λόγος"), Δημήτρη Πνευματικάτο, είναι ειλικρινή, κι όχι απλά σχήματα λόγου, ίσως όντως βαδίζουμε σε πορεία εξομάλυνσης των εκκλησιαστικών μας. καθώς όσοι επιμείνουν σε αδιάλλακτες θέσεις δα υποχρεωθούν εκ των πραγμάτων, είτε να ανακρούσουv πρύμναν, είτε να αποχωρήσουν παντελώς.

Όμως, στο κυρίαρχο ζήτημα της μητροπολιτοποιήσεως, βλέπει κανείς την αμετακίνητη στάση του μητροπολίτη Κρήνης, ο οποίος αντικρύζει το θέμα υπό αυστηρά κανονικό πρίσμα, θεωρεί την θέση του ορθή και πλήρως τεκμηριωμένη και από τη στιγμή που γνωρίζει ότι δεν μπορεί να επιβάλει στο Φανάρι την άποψή του, την καταγράφει με την ελπίδα ότι κάποτε η Μητέρα Εκκλησία θα την θέσει σε εφαρμογή.

Ποιά τα επιχειρήματα των μητροπολιτών επ' αυτού;

Όπως δηλώνει ο μητροπολίτης Ιάκωβος η "σωστή θεολογική θέση της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι η τοπική εκκλησία. Στην τοπική εκκλησία ο επίσκοπος είναι ο κύριος ιεράρχης και πρόεδρος της ευχαριστιακής συνάξεως και διοικεί τα της επισκοπής και τα της επαρχίας του... Ο αρχιερέας είναι ο ποιμενάρχης της περιοχής εις την οποία εκλέγεται... Η εκκλησία διοικείται από τη σύνοδο των επισκόπων ή μητροπολιτών. Πιστεύω λοιπόν πως ο Πατριάρχης πρέπει να προβεί πλέον στη μητροπολιτοποίηση της περιφέρειας της Αμερικής, που άλλωστε είναι η σωστή και εκκλησιολογική θέση".

Αν όμως θεωρήσει κανείς ορθή την άποψη αυτή, ένα τέτοιο σχήμα επιβάλλει την ανάλογη ανύψωση, τόσο της περιφερείας της Αμερικής, όσο και του προκαθημένου της. Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την παροχή αυτοκέφαλου καθεστώτος, ή ενός ενδιαμέσου καθεστώτος αυτονομίας, παρόμοιου με αυτό της Εκκλησίας της Κρήτης. Με δεδομένο το απαράδεκτο του πρώτου, αν το δεύτερο μελετάται, ας λάβει χώρα ένας πολιτισμένος διάλογος, κι όχι απόπειρα επιβολής ντε-φακτο καταστάσεων.

Το άλλο επιχείρημα του κ. Ιακώβου είναι ότι η μητροπολιτοποίηση "θα ενώσει και θα ανυψώσει περισσότερο, την Εκκλησία μας, που θα γίνει γερή εκκλησία και επί πλέον θα δόσει προβάδισμα στο Πατριαρχείο, μπροστά από τις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες". Κι εδώ υπονοεί τις τοπικές SCOBA, όπου την προεδρία έχουν οι άλλοι μητροπολίτες, κι όχι οι δικοί μας. Ποιά όμως θα είναι (πάλι) η ισχύς του δικού μας Αρχιεπισκόπου, αν δεν ανυψωθεί σε "μακαριότατο"; Αλλοιώς, επιστρέφουμε στο σύστημα "των καρδιναλίων", χωρίς ωστόσο οι δικοί μας μητροπολίτες να έχουν το δικαίωμα να εκλέγουν Οικουμενικό Πατριάρχη, όπως οι καρδινάλιοι τον Πάπα.

Βλέπουμε λοιπόν πως σε κάθε βήμα ελλοχεύει η αυτοκεφαλία. Που σήμερα δεν είναι εφικτή.

Γι' αυτό λοιπόν, αντί άλλης αντιμαχίας, οι ιεράρχες μας οφείλουν να βρούν κοινή γλώσσα επικοινωνίας και μαζί να χαράξουν την στρατηγική που θα ενδυναμώσει την Ελληνική Ορθόδοξη Αρχιεπισκοπή μας και θα την προετοιμάσει για όλα εκείνα που έπονται για την Ορθοδοξία της Αμερικής, στην πρώτη πενταετία της νέας χιλιετηρίδας. Το πρώτο βήμα γίνεται στη σημερινή σύνοδο. Η ενότητα στην κορυφή θα εμπνεύσει και τη βάση. Ενωμένοι και ισχυροί οι Έλληνες Ορθόδοξοι της Αμερικής μπορούν να αποφύγουν την περιθωριοποίηση και την αφομοίωση, να εργασθούν για την ενότητα των Ορθοδόξων, αλλά και την διατήρηση της ελληνικής τους πολιτιστικής κληρονομιάς και αξιών.

[ η Πρωϊνὴ - 26 Ιανουαρίου 1999 - σσ. 1 και 8 ]