top

ΤΟ ΒΗΜΑ - 22 Αυγούστου 1999

Από τον Βρεσθένης στον Βρεσθένης

Του ανταποκριτή μας

Α. ΚΟΥΡΚΟΥΛΑ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ, 21 Αυγούστου.
ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ του 1996, πριν από τρία ακριβώς χρόνια, ο Μητροπολίτης Βρεσθένης κ. Δημήτριος ήταν ο επικρατέστερος διάδοχος του Αρχιεπισκόπου Ιακώβου για την Αρχιεπισκοπή Αμερικής. H εξοικείωσή του με τις ΗΠΑ και τα προβλήματα της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Αμερική, η σοφία του, το κύρος που απολάμβανε μεταξύ της ομογένειας στην Αμερική, τον καθιστούσαν φυσικό σχεδόν διάδοχο του Αρχιεπισκόπου Ιακώβου. Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος τον είχε ήδη επιλέξει για την κρίσιμη εξαρχία που διερεύνησε την κατάσταση στην Αρχιεπισκοπή Αμερικής τις παραμονές της αποχώρησης του Αρχιεπισκόπου Ιακώβου.

Στο Φανάρι ωστόσο μια ομάδα μητροπολιτών θεωρούσε ότι ο Αυστραλίας Στυλιανός ήταν ο καταλληλότερος διάδοχος του κ. Ιακώβου. Η ομάδα αυτή, με επικεφαλής τον Φιλαδελφείας Μελίτωνα, είχε αναλάβει να προωθήσει τη μετάθεση του κ. Στυλιανού από την Αυστραλία στη Νέα Υόρκη. Για να προωθήσει την υποψηφιότητα του Αυστραλίας η ομάδα αυτή διέδιδε ότι "όποιος και αν είναι ο νέος Αμερικής θα πρέπει να προέρχεται από το κλίμα του Φαναρίου".

Ο κ. Δημή-
τριος την ώρα του "Μεγάλου Μηνύματος"

Ενώ κανείς δεν είπε ποτέ τίποτε ευθέως σε βάρος του Μητροπολίτη Βρεσθένης, οι "στυλιανικοί" άρχισαν να θέτουν ερωτήματα για την ικανότητα να ασκήσει διοίκηση. Ο ψίθυρος ότι ο Δημήτριος είναι "ζωικός" προστέθηκε στην εκστρατεία. Μια παρεξήγηση το καλοκαίρι του 1996 είχε αναταράξει τις σχέσεις του Φαναρίου με τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο, εκκλησιαστική προσωπικότητα που συχνά θεωρείται δίδυμη με τον Βρεσθένης κ. Δημήτριο, αφού και οι δύο υπήρξαν στα πολύ νεαρά χρόνια τους στην αδελφότητα "Ζωή". Η τακτική των "στυλιανικών" -που είναι αμφίβολο αν είχαν την έγκριση του ίδιου του Στυλιανού που διατηρούσε και διατηρεί πάντα άριστες σχέσεις με τον Δημήτριο- άρχισε να σημειώνει κάποια επιτυχία.

Διαβρωνόταν η καθολική συναίνεση για την επιλογή του Μητροπολίτη Βρεσθένης ως Αρχιεπισκόπου Αμερικής.

Η "επιτυχία" δεν λειτούργησε ωστόσο προς όφελος του Αυστραλίας. Και δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει προς όφελός του.

Έτσι η τακτική των "φιλοστυλιανικών" στο Φανάρι -χωρίς να το επιδιώκει- επανέφερε την ιδέα της εκλογής ενός νέου μητροπολίτη. Ο Μητροπολίτης Ιταλίας Σπυρίδων, απόφοιτος της Χάλκης και αμερικανός πολίτης, ήταν πολύγλωσσος και με μεγάλη θεολογική κατάρτιση. Από το βιογραφικό του θα έμοιαζε ο καλύτερος υποψήφιος. Όσοι τον είχαν ζήσει από κοντά, κυρίως κατά τη θητεία του στην Ιταλία, προειδοποιούσαν ωστόσο για τα προβλήματα του χαρακτήρα του. Κανείς όμως δεν μπορούσε να δώσει μεγάλη σημασία στις Κασσάνδρες αυτές, ιδίως όταν εκφράζονταν με τον τρόπο που εκφράστηκαν. Ο Μητροπολίτης Βρεσθένης, αισθανόμενος τον μηχανισμό που είχε τεθεί σε κίνηση, επικοινώνησε με τον Οικουμενικό Πατριάρχη και τον παρακάλεσε να μην τον θεωρήσει υποψήφιο. Έτσι η ουσιαστική επιλογή ήταν μεταξύ του Στυλιανού και του Σπυρίδωνος και πρυτάνευσε ο Σπυρίδων, διότι η Σύνοδος θεωρούσε ότι η αποστολή του κ. Στυλιανού στην Αμερική θα ήταν περισσότερο παρακινδυνευμένη από την επιλογή ενός νέου μητροπολίτη.

Τρία χρόνια αργότερα ο Σπυρίδων έπεισε ακόμη και τους καλύτερους φίλους του ότι η σκέψη αυτή ήταν λανθασμένη. Έδειξε πέρα από κάθε αμφιβολία ότι δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει στις προκλήσεις της Αρχιεπισκοπής. Έδωσε τη μάχη με τον τρόπο που ο ίδιος επέλεξε και δεν κατάφερε να ξεπεράσει τα πολύπλοκα προβλήματα της Αμερικής.

[ ΤΟ ΒΗΜΑ - 22 Αυγούστου 1999 - σ. Α13 ]
[ ΤΟ ΒΗΜΑ - www.tovima.gr/opinions/article/?aid=113663 - 22 Αυγούστου 1999 ]